7 lat i 8 miesięcy więzienia za śmiertelny cios zadany małemu Szymonkowi

Wyrok 7 lat i 8 miesięcy pobawienia wolności wydał dziś (14 lipca), elbląski Sąd Okręgowy, Tomaszowi M., oskarżonemu o zadanie śmiertelnego ciosu dziecku swojej konkubiny. Niespełna dwuletni Szymonek zmarł na skutek  uszkodzenia płata wątroby, pęknięcia z krwawieniem do jamy brzusznej oraz stłuczenia serca. Tomasz M. do końca utrzymywał, że jest niewinny, jednak zdaniem sędziego o jego udziale w tej tragedii przesądzają dowody z opinii biegłych oraz wynik eksperymentu przeprowadzony w mieszkaniu, w którym doszło do zdarzeń.

Po raz czwarty elbląski Sąd mierzył się z wydarzeniami, do których doszło wczesnym rankiem, 29 grudnia 2008 roku. Jak utrzymywał oskarżony w tej sprawie Tomasz M., miał podczas karmienia malucha potknąć się, upuszczając dziecko i upaść na nie, podpierając się pięścią na jego brzuszku. Sprawa na wokandę wróciła po raz kolejny latem 2013 roku.

W tym trudnym procesie poszlakowym, kluczowy dla sądu stał się m.in. dowód z opinii biegłych medycyny sądowej z Elbląga, Gdańska oraz z Białegostoku, którzy wskazali, że obrażenie, które doprowadziły do śmierci malucha powstały na skutek "urazu mechanicznego zadanego z dużą siłą; uderzenia pięścią, lub kopnięcia nogą". Bardzo mało prawdopodobne w takim przypadku są zaś obrażenia tego typu powstałe np. w wyniku reanimacji, lub upadku z dzieckiem na ręku - choć także były brane pod uwagę przez biegłych.

Wersję oskarżonego, który utrzymywał, że upuścił dziecko, przewrócił się na nie i oparł pięścią na jego brzuszku, nie potwierdził także eksperyment przeprowadzony w mieszkaniu przy ul. Nowowiejskiej, gdzie doszło do tragicznych zdarzeń: w trakcie eksperymentu zainscenizowano trzy rodzaje upadków - zarówno oskarżonego z dzieckiem na ręku jak i upadek samego dziecka z wysokości. Za każdym razem, mimo przymkniętych drzwi, słychać było głośne uderzenie ciała o podłogę, słyszalne w drugim pokoju. Matka dziecka zaś konsekwentnie podtrzymuje swoje zeznania, że tego feralnego poranka, gdy oskarżony poszedł nakarmić Szymona i rzekomo miał się z nim przewrócić na podłogę - nie słyszała żadnych odgłosów stamtąd dochodzących, poza lekkim skrzypieniem bujanego fotela.

- Niewątpliwie sprawa ta miała skomplikowany charakter; wynikało ono z poszlakowego jej charakteru. Aby można było sprawcy przypisać winę na podstawie poszlak, musi istnieć tzw. nieprzerwany łańcuch poszlak, który prowadzi do ustalenia, iż sprawca dokonał przestępstwa - tłumaczył sędzia Tomasz Piechowiak podkreślając, że taki ciąg istotnie zaistniał; kluczowe były też opinie biegłych i sam eksperyment. - Logicznym jest, że jeśli dochodzi do wypadku, dorosły człowiek wzywa pomocy, szuka ratunku. Tu się tak nie stało. A biegli wskazali, że gdyby Szymonowi pomoc została udzielona szybko, dziecko prawdopodobnie by przeżyło - dodał sędzia.

Tomasz M. został skazany z mocy art. 156 § 3 Kodeksu Karnego, na karę 7 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd zaliczył M., na poczet orzeczonej kary, okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 30 grudnia 2008 roku do 28 grudnia 2009 roku oraz od dnia 5 listopada 2010 roku do 21 grudnia 2011 roku.

Tomasza M. i jego obrońcy nie było dziś na sali sądowej.  Wyrok nie jest prawomocny. Obrońca M. może złożyć od wyroku apelację.