Elblążanin oddał szpik i uratował życie Amerykance

W czerwcu prosiliśmy o pomoc dla 2-letniej Bianki, która walczy z białaczką. Potrzebny był przeszczep szpiku. Na zorganizowaną w Elblągu akcję fundacji DKMS przybyły tłumy elblążan. Nie była to jednak jedyna taka inicjatywa w naszym mieście. Trzy lata temu, w podobnej, wziął udział elblążanin Rafał Zemke. Dziś z dumą może powiedzieć, że uratował komuś życie.

Skąd pomysł, by zostać dawcą szpiku?

Moja przygoda z byciem honorowym dawcą szpiku zaczęła się 3 lata temu w Elblągu. Pewnej niedzieli w Ratuszu odbywała się akcja. Nie zastanawiałem się ani chwili i stało się. Wystarczyło oddać patyczek z wymazem z ust lub krew. Po pewnym czasie przyszła karta z numerem i podziękowaniami. Szczerze mówiąc zapomniałem o tym i gdzieś tam z tyłu głowy myślałem, że nigdy nie będę tym jednym na cztery miliony, aż do lipcowego piątku, kiedy prowadząc samochód zadzwonił telefon z fundacji DKMS, zamarłem, a uderzenie ciepła było przeogromne…

Mogłeś jeszcze zrezygnować.

Oczywiście, zdecydowałem się bez żadnego namysłu. Nie potrafiłem odmówić, bo któż by potrafił powiedzieć „nie” w chwili, kiedy dowiadujesz się, że możesz dać komuś szansę na drugie życie, bo jest chory na raka.

Jak wyglądała cała procedura?

Fundacja DKMS w błyskawiczny sposób umówiła mnie na pobranie krwi w mojej rodzinnej przychodni, dzięki któremu dowiedziałem się, że jestem zdrowy i mogę być dawcą szpiku. Nie minęło kilka dni, a zostałem umówiony na szczegółowe badania w Szpitalu Uniwersyteckim w Krakowie, nic szczególnego (kolejne badanie krwi, EKG, prześwietlenie płuc). Oczywiście fundacja DMKS płaci za wszystko: przejazdy, hotel, wyżywienie, również na czas badań dostaję się 100% płatne zwolnienie lekarskie.W Szpitalu w Krakowie naszła mnie pewna refleksja. Czekając w kolejce na badania, jak to w szpitalach bywa na oddział przychodzili ludzie chorzy na raka. Większość z nich marzyłaby, aby być w takiej sytuacji jak ja. Najbardziej dotknął mnie widok mężczyzny w moim wielu, który maksymalnie ważył z 50 kg, miał siną skórę, maskę na twarzy, a jego oczy mówiły wszystko… Człowiek w takich momentach zdaje sobie sprawę jakie go szczęście spotkało, że jest zdrowy, tylko zdrowy i aż zdrowy. Czas zatrzymał się w miejscu. Ta wymowna sytuacja jest nie do opisania. Tysiące myśli przemknęło mi w głowie i wszystko co wydawało się do tej pory problemem nabrało zupełnie innego znaczenia. Człowiek zdaje sobie sprawę, że zdrowie to jest najcenniejsza rzecz na świecie i nic innego się nie liczy…

Co było dalej?

Wracając z Krakowa czekałem na telefon czy wszystko jest ze mną ok, to już jest inny rodzaj czekania. Już człowiek podświadomie chce pomóc, zaczyna sobie zdawać sprawę z tego, że robi wspaniałą rzecz, że daje drugie życie. Oczywiście wszystkie badania wypadły pomyślnie i dwa tygodnie później byłem z powrotem w Krakowie na pobraniu szpiku, a w zasadzie komórek macierzystych z krwi.

Zapewne każdego zastanawia, jak wygląda pobranie szpiku i czy boli?

Oczywistym jest to, że zacząłem czytać w internecie, jak to jest i czy boli? Stek bzdur jaki przeczytałem okazał się totalnym nieporozumieniem. Internet to wspaniała rzecz, ale to, co czytałem nadaje się do śmieci. Pobranie komórek odbyło się w miłej i przyjemnej atmosferze. Lekarz, pielęgniarki były miłe, uśmiechnięte i podawały nam ciastka gdy chciało nam się jeść. Podczas pobrania byłem z koleżanką, którą poznałem na badaniach dwa tygodnie wcześniej. Pobranie szpiku polega na wyfiltrowaniu z krwi komórek macierzystych i przekazaniu ich biorcy. Jest to zabieg bezbolesny, bez żadnego znieczulenia i innych komplikacji. Świadomość tego, że kawałek Ciebie ratuje drugiemu człowiekowi życie jest wręcz niewyobrażalny.

Okazało się, że możesz być dawcą dla... Amerykanki.

Po zabiegu dostałem telefon, „Panie Rafale możemy powiedzieć, komu Pan pomógł”, moja ciekawość była przeogromna. Okazało się, że jest to kobieta z USA. W chwili naszej rozmowy moja „pewna część mnie” leciała już samolotem… Zadzwoniłem do koleżanki – ona pomogła chłopakowi z Turcji. Nadszedł czas na kolejne refleksje, czy te osoby przeżyją, czy szpik się przyjmie… Jestem dobrej myśli, wierzę w dobro, czuje i wiem, że będzie dobrze. Teraz czekam na kolejny telefon, że się udało, że jest wszystko dobrze. W mojej głowie już piętrzą się myśli, co napisze tej osobie, o czym z nią porozmawiam, jak to będzie jak się spotkamy… czekam na ten dzień jak na telefon, że jestem jednym na cztery miliony.

Jak oddanie szpiku wpłynęło na Twoje życie?

W chwili, kiedy dowiedziałem się, że będę honorowym dawcą szpiku zacząłem rozmawiać z rodziną, znajomymi, przyjaciółmi. Po tym jakie miałem refleksje w szpitalu postanowiłem bardziej zagłębić się w temat. Mam prawie 2- letniego synka i zawsze zadawałem sobie pytanie, co się stanie jakby to on zachorował na białaczkę. Co bym zrobił, jakbym się zachował? Odpowiedź jest oczywista, poruszyłbym niebo i ziemię, aby mu pomóc. Ale tak właśnie myśli większość z Nas. Okazało się, że wiele ludzi z którymi rozmawiałem, nie czuje potrzeby bezinteresownej pomocy. Na moje pytanie o to czy zapiszesz się do DMKS, większość odpowiada wymijająco: może kiedyś, teraz nie mam czasu, to mnie nie dotyczy, zobaczę, boje się pobierania krwi, itd… Reakcja ludzi na bezinteresowną pomoc przeraża mnie totalnie. Na moje pytanie, „ale gdyby zachorował ktoś z Twojej rodziny” reakcje były już zupełnie odwrotne: oczywiście, że bym się zapisał, dałbym radę, jak to będzie mnie dotyczyło to się zapiszę…Nasuwa się pytanie, czy w dzisiejszych czasach nie istnieje, już bezinteresowność? Czy nie można zrobić czegoś „za darmo” dla kogoś? Czy wszystko musi dotyczyć tylko i wyłącznie Nas samych? Czy tylko liczymy się My i Nasza rodzina? Czy nie potrafimy pomagać? Czy w obecnej pogoni za pieniądzem zatracamy samych siebie bo tak nam wygodniej? Przecież zapisanie do fundacji DKMS nic nie kosztuje, przecież każdy z Nas może dać drugą szansę na życie komuś kto tego pragnie najbardziej na świecie! Teraz chodzę i powtarzam wszem i wobec „a co Ty zrobisz, jak zachoruje na raka ktoś ,kogo mocno kochasz, a okaże się, że sąsiad za ścianą może uratować mu życie tylko nawet o tym nie wie, a wystarczy, że byłby w bazie danych”. Jest to przerażające, jaka znieczulica panuje na świecie, jak łatwo człowiek się zatracił. Przykre, ale prawdziwe. Długo zastanawiałem się czy w ogóle udzielić tego wywiadu, ale stwierdziłem, że chociażby jedna osoba po przeczytaniu tego będzie chciała się zapisać do bazy DKMS lub jakimś cudem będzie tak jak ja jedną z czterech milionów to nie pójdzie to na marne, a ocali kolejne życie… Pamiętajcie, pomagajmy wtedy ,kiedy nie potrzebujemy pomocy, bo może Nam ktoś pomoże w najmniej oczekiwanym momencie, kiedy będziemy tej pomocy potrzebowali.

Dziękuję za rozmowę.