Przed nami „Aleksandry 2011” – prezentacja Tomasza Czajki i Lesława Ostaszkiewicza

Nagrody za teatralne role roku są przyznawane w Elblągu od 2001 roku. Początkowo były to nagrody pieniężne, ale po trzech latach laureaci zaczęli otrzymywać  również statuetki  "Aleksandra". Nawiązują one do postaci Aleksandra Sewruka. To z jego inicjatywy usamodzielniła się elbląska scena teatralna. Od pięciu lat jest patronem naszego teatru.

Najważniejszą dla aktorów statuetkę przyznają widzowie. 2 marca na info.elblag.pl rozpocznie się głosowanie, za pośrednictwem którego elblążanie będą mogli typować najpopularniejszego aktora lub aktorkę. Aby ułatwić wybór, przedstawimy wszystkich aktorów  naszego teatru, którzy brali udział w spektaklach podlegających ocenie.

Dziś prezentujemy Tamasza Czajke i Lesława Ostaszkiewicza.

Tomasz Czajka - absolwent Studium Sztuki Filmowej i Technik Telewizyjnych w Toruniu (Camerimage Film School). W Teatrze im. Aleksandra Sewruka w Elblągu pracuje od 1999 roku, początkowo jako adept. W listopadzie 2001 roku zdał egzamin eksternistyczny, uzyskując prawo wykonywania zawodu jako aktor dramatu. Znany m.in. z roli Mordka w "Skrzypku na dachu" Josepha Steina, w reżyserii Artura Hofmana, Milesa Hendona w spektaklu "Książę i żebrak" Marka Twaina, w reżyserii Konrada Szachnowskiego oraz Pana A w „Starsi Panowie Dwaj. Mambo Spinoza" Jerzego Wasowskiego i Jeremiego Przybory, w reżyserii Julii Wernio.

Jak się zaczęła Pana przygoda z aktorstwem?

To było jeszcze w szkole średniej, kiedy podczas wakacji w Zakopanem zobaczyłem Teatr Witkacego. To mnie zainspirowało. Kiedy wróciłem do szkoły okazało się, że zakładają w niej kółko teatralne. Tam połknąłem bakcyla teatralnego i postanowiłem, że po maturze będę zdawać na wydział aktorski.

Od 1999 roku pracuje Pan w Teatrze im. Aleksandra Sewruka w Elblągu. Jak to się stało, że trafił Pan do Elbląga?

Do Elbląga zaprosił mnie reżyser Wiesław Górski, który reżyserował tutaj „Transatlantyk” Gombrowicza. On był moim wykładowcą w Studium Sztuki Filmowej i Technik Telewizyjnych w Toruniu (Camerimage Film School), gdzie był wydział aktorski. Zaproponował mi niewielką rolę, Ignasia. Przyjechałem do Elbląga i tak już zostałem.

Był Pan wcześniej w Elblągu?

Byłem. Zanim trafiłem do teatru imałem się różnych zawodów. Byłem m.in. kierowcą dostawczego samochodu i jednym z miejsc, które musiałem odwiedzać był Elbląg. Przejeżdżałem często koło teatru, nie wiedząc, że za dwa lata będę w nim pracować.

Jakie były Pana pierwsze wrażenia?

Kiedy wjeżdżałem do Elbląga widziałem katedrę i spichlerze. To wyglądało obiecująco, ale jak się wjechało do miasta to było już trochę gorzej. Jednak przez te lata, jak tu jestem Elbląg się rozwinął. Jest tu parę miejsc, które lubię odwiedzać: starówka, Bażantarnia, Dolinka.

Czy w Pana dorobku jest rola, która stanowiła dla Pana wyjątkowe wyzwanie?

Każda rola jest jakimś wyzwaniem, ostatnio platoniczny pedofil w „Opowieści o zwyczajnym szaleństwie”.

Jest rola, o której Pan marzy?

Główna rola w musicalu „Kabaret”, ale niestety nie jestem kobietą i nie śpiewam tak pięknie jak Liza Minnelli, więc może to być małą przeszkodą, ale kto wie.

Na koniec poproszę o dokończenie paru zdań. Proszę powiedzieć pierwsze, co Panu przyjdzie na myśl.

Jestem… choć czasami, jakby mnie nie było.

Marzę o… życiu wiecznym.

Autorytetem jest dla mnie… jest kilka osób, które podziwiam, ale nie wiem czy do końca one są dla mnie autorytetem. To słowo zawsze rodziło we mnie bunt.

Nie mam czasu na… ostatnio mam w ogóle mało czasu.

Zawsze uśmiecham się, gdy… oglądam „Dziewczyny do wzięcia”.

Wzrusza mnie… kilka filmów, ale zawsze staram się, żeby nikt nie widział, jak się wzruszam.

W wolnych chwilach… czytam ksiązki, oglądam filmy, słucham muzyki, idę na spacer z rodziną.

„Aleksander” jest dla mnie… miłym wyróżnieniem.


Lesław Ostaszkiewicz - W latach 1982-1986 pracował jako adept w Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie. W roku 1986 uzyskał dyplom Aktora Dramatu zdając egzamin eksternistyczny. Od 1990 w Teatrze im. Aleksandra Sewruka w Elblągu. W swoim dorobku ma m.in. rolę Lejzora Wolfa w "Skrzypku na dachu" Josepha Steina, w reżyserii Artura Hofmana oraz  Ojciec w "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" Petra Helenka, w reżyserii Katarzyny Deszcz. Specjalnie dla czytelników info.elblag.pl wyjawił jakie pierwsze wrażenie wywarł na nim Elbląg i dlaczego postanowił w nim zostać.

Jak zaczęła się Pana przygoda z aktorstwem?

Mój tata razem z profesorem Głuszczakiem założył Pantomimę Olsztyńską, która swego czasu była bardzo popularna. Chodziłem z nim na próby, jeździłem na obozy i rosłem w takiej atmosferze.

W 1990 roku zasilił Pan zespół Teatru im. Aleksandra Sewruka w Elblągu. Jak to się stało, że trafił Pan akurat do Elbląga?

Po okresie pracy w teatrze w Olsztynie miałem pracować w Teatrze w Gorzowie Wielkopolskim. Niestety w tym samym czasie dyrektor Mokrowiecki, który obiecał mi te pracę, przestał być dyrektorem i zostałem na lodzie. Jestem z Olsztyna, więc żeby być bliżej domu, przyjechałem do Elbląga. Ważne jest to, że przyjechałem tu na rok. Wraz z Jackiem Lenartowiczem zawsze sobie powtarzaliśmy, że jeszcze tylko trochę, do końca sezonu i stąd uciekamy, i więcej tu nie wracamy. Po roku on uciekł, ja tu jestem 22 rok.

Był Pan wcześniej w Elblągu?

Płynąłem Kanałem Ostródzko-Elbląskim i w Elblągu kończyłem rejs.

Jakie były Pana pierwsze wrażenia?

Jak zobaczyłem to miasto to złapałem się za głowę. Zastanawiałem się na tym, jak tu ludzie mogą żyć. Pewnie sam bym wreszcie wyjechał, ale poznałem swoją żonę. Pod koniec sezonu, po którym planowałem wyjechać na zawsze z Elbląga, zaczęliśmy przygotowania do „Krakowiaków i górali”. Moja żona tańczyła w zespole Pieśni i Tańca Ziemia Elbląska, którego członkowie też brali udział w tym przedstawieniu. Poznaliśmy się i już nie chciałem wyjeżdżać.

Czy w Pana dorobku jest jakaś rola, która była dla Pana szczególnym wyzwaniem?

Jestem usatysfakcjonowany tym, co udało mi się zagrać. Dorobek mam przyzwoity. Teraz już nie marzę. Jestem spełniony.

Czyli nie ma roli, którą chciałby Pan zagrać?

Była kiedyś – Willego w „Niemcach” Kruczkowskiego, ale dzisiaj już nie gramy takiego repertuaru.

Prosiłabym jeszcze o dokończenie paru zdań. Proszę powiedzieć pierwsze, co Panu przyjdzie na myśl.

Jestem… bardzo prywatną osobą.

Marzę o… spokoju.

Autorytetem jest dla mnie… nie mam autorytetu.

Nie mam czasu na… dom.

Zawsze uśmiecham się, gdy… moje dzieci się do mnie uśmiechają.

Wzrusza mnie… moja żona, jak się śmieje.

W wolnych chwilach… gram w grę piłkarska „FIFA”

„Aleksander” jest dla mnie… uszanowaniem pracy aktora.