Przed nami "Aleksandry 2011" - prezentacja Anny Suchowieckiej i Leszka Andrzeja Czerwińskiego

Nagrody za teatralne role roku są przyznawane w Elblągu od 2001 roku. Początkowo były to nagrody pieniężne, ale po trzech latach laureaci zaczęli otrzymywać  również statuetki  "Aleksandra". Nawiązują one do postaci Aleksandra Sewruka. To z jego inicjatywy usamodzielniła się elbląska scena teatralna. Od pięciu lat jest patronem naszego teatru.

Najważniejszą dla aktorów statuetkę przyznają widzowie. 2 marca na info.elblag.pl rozpocznie się głosowanie, za pośrednictwem którego elblążanie będą mogli typować najpopularniejszego aktora lub aktorkę. Aby ułatwić wybór, przedstawimy wszystkich aktorów  naszego teatru, którzy brali udział w spektaklach podlegających ocenie.

Przyszedł czas na prezentacje Anny Suchowieckiej i Leszka Andrzeja Czerwińskiego.

Anna Suchowiecka - absolwentka Studium Aktorskiego im. Aleksandra Sewruka przy Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie. Od stycznia 2008 związana zawodowo z Teatrem im. Aleksandra Sewruka w Elblągu. W swoim dorobku ma m.in. rolę Alicji w "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" Petra Helenka, w reżyserii Katarzyny Deszcz, Chawy w "Skrzypeku na dachu" Josepha Steina, w reżyserii Artura Hofmana oraz Penelopy w spektaklu "O co biega?" Philipa Kinga, w reżyserii Marcina Sławińskiego. Specjalnie dla czytelników info.elblag.pl opowiedziała jak zaczęła się jej przygoda z aktorstwem i kto jest dla niej autorytetem.

Jak zaczęła się Pani przygoda z aktorstwem?

W szkole średniej trafiłam do Teatru Rapsodycznego Krystyny Spikert i tak się zaczęło.

Od stycznia 2008 związana jest Pani z Teatrem im. Aleksandra Sewruka w Elblągu. Jak trafiła Pani do naszego miasta?

Zrobiłam zastępstwo w roli Myszki w spektaklu „Calineczka” i już zostałam.

Czy wcześniej była Pani w Elblągu?

W Elblągu mam rodzinę, więc przyjeżdżam tu od dziecka.

Jakie było Pani pierwsze wrażenie, kiedy przyjechała Pani do Elbląga?

Byłam mała, więc nie pamiętam, ale Elbląg zawsze dobrze mi się kojarzył.

Która rola stanowiła dla Pani największe wyzwanie?

Olga w „Letnikach” Gorkiego, nad którymi właśnie pracujemy. To bardzo trudna rola.

W kogo chciałaby się Pani wcielić, o jakiej roli Pani marzy?

Nie mam wymarzonej roli. Ważna jest dla mnie różnorodność.

Proszę dokończyć zdania pisząc pierwsze, co Pani przyjdzie na myśl:

Jestem… przeziębiona.

Marzę o… wiośnie.

Autorytetem jest dla mnie… za dużo nazwisk do wymieniania.

Nie mam czasu na… nadrobienie zaległości filmowych.

Zawsze uśmiecham się, gdy… oglądam stare albumy ze zdjęciami mojej rodziny.

Wzruszam się gdy… oglądam „Godziny”.

W wolnych chwilach… czytam.

„Aleksander” jest dla mnie… nagrodą.


Leszek Andrzej Czerwiński – absolwent Studium Wokalno-Aktorskim im. Danuty Baduszkowej w Gdyni. Przyjęty do zespołu Teatru im. Aleksandra Sewruka w Elblągu we wrześniu 2008 roku. W roku 2010 zdał egzamin eksternistyczny ZASP, uzyskując dyplom aktora dramatu. Znany m.in. z roli Muchy w "Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" Petra Helenka, w reżyserii Katarzyny Deszcz, Pejczyka w "Skrzypeku na dachu" Josepha Steina, w reżyserii Artura Hofmana oraz Toma Canty (Żebraka) w spektaklu "Książę i żebrak" Marka Twaina, w reżyserii Konrada Szachnowskiego. Nam zdradził o jakiej roli marzy i co roli, gdy jest speszony.

Jak się zaczęła Pana przygoda z aktorstwem?

To było jeszcze w podstawówce. Robiliśmy przedstawienie szkolne, Dokładniej były to Jasełka. Dostałem wtedy niewielką rolę jednego z gospodarzy, który nie chciał wpuścić Józefa i Maryi do swojej gospody. To było tylko parę zdań, ale tak mi się spodobało bycie na scenie, że pomyślałem sobie wtedy, że to jest coś fajnego. Później ta pasja zaczęła się rozwijać. Zapisałem się do Studium Poezji i Piosenki państwa Ziembińskich w Koszalinie. Ono działa do tej pory, ale oboje państwo Ziembińscy nie żyją. Tam stawiałem swoje pierwsze kroki. Wysyłano nas na różne konkursy. Tam zdobywałem kolejne szlify. Potem matura i pytanie - co zrobić dalej? Ja postawiłem sobie za punkt honoru, żeby zdawać do Szkoły Aktorskiej. Oczywiście nie udało mi się dostać za pierwszym razem   tam, gdzie chciałem, czyli do Krakowa. Dostałem się natomiast do Studium Wokalno-Aktorskiego przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. To Studium skończyłem i jestem bardzo dumny z tej szkoły. Tam dostałem edukację w zakresie zarówno aktorstwa, jak i śpiewu i tańca. A później trafiłem tutaj.

W 2008 roku znalazł się nam w zespole Teatru im. Aleksandra Sewruka w Elblągu. Czemu akurat Elbląg?

Po szkole trudno znaleźć pracę w tym zawodzie. Ja przede wszystkim chciałem być w teatrze. Wiedziałem, że teatr najbardziej rozwija umiejętności aktorskie. Niektórzy zaraz po szkołach pchają się do Warszawy, do seriali i reklam, ale uważam, że na dłuższą metę to nie jest rozwojowe. To jest tylko dodatek. Aktor przede wszystkim powinien szlifować swoje umiejętności na scenie teatralnej. To jest dla niego najlepszy sprawdzian. W Elblągu akurat potrzebowali w tym czasie młodego aktora.

Był Pan wcześniej w naszym mieście?

Nigdy.

Jak wrażenia?

Pochodzę z Koszalina – miasta o podobnej wielkości. Nie miałem problemów z zaaklimatyzowaniem się. Muszę przyznać, że Elbląg jest specyficznym miastem, ale odnajduję się w nim.

Która z dotychczasowych ról była dla Pana największym wyzwaniem?

Były dwie takie role – Raul w „Aż do bólu”. To była rola, która bardzo wiele mnie kosztowała, jeżeli chodzi o psychologiczne podejście do tej postaci i wczucie się w nią. Drugą rolą, którą na pewno będę bardzo miło wspominał, mimo, że była dla mnie bardzo trudna, to rola Piotra Smirnoffa w „Ruskim Miesiącu”. To były dwa największe postawione przede mną zadania w tym Teatrze.

Teraz przejdziemy do drugiej części wywiadu, w której będę prosiła o dokończenie paru zdań, ale proszę powiedzieć pierwsze, co Panu przyjdzie na myśl.

Jestem… mężczyzną, aktorem, ojcem, człowiekiem upartym, który brnie do przodu po swoje.

Marzę o… podróży na Islandię.

Autorytetem się dla mnie… Jim Morrisom, John Depp, Anthony Hopkins, Gene Hackman, Bartłomiej Topa, Mike Patton , Maynard James Keenan. Jeszcze paru by się znalazło.
Zawsze uśmiecham się, gdy… jestem speszony.

Wzrusza mnie… ostatnio bardzo się wzruszam na dobrze skręconych, mądrych bajkach dla dzieci. Ostatnio bardzo się wzruszyłem na „Piorunie”.

W wolnych chwilach… nie mam ich za wiele ostatnimi czasy. Staram się robić cokolwiek, żeby się odłączyć od rzeczywistości i dać odpocząć swojemu umysłowi.

„Aleksander” jest dla mnie… oznaką uznania, wyróżnienia.