„Ta muzyka albo rezonuje w sercu albo nie.” Za nami IX Festiwal Jazzbląg 2020

Po raz dziewiąty odbył się w Elblągu Festiwal Jazzbląg. W gościnnych progach Galerii El miłośnicy jazzu w sobotni wieczór (11.07) mogli wysłuchać trzech koncertów. Przed elbląską publicznością wystąpiły grupy: LXMP, HIGH DEFINITION QUARTET i  EMIL MISZK & THE SONIC SYNDICAT.

W tym roku mamy dużą rozpiętość gatunkową w ramach samego jazzu, a właściwie muzyki improwizowanej niż samego jazzu. Mamy artystów, którzy nie są stricte jazzowi. Jeden z zespołów, LXMP, to są ludzie grający również jazz, ale oni uprawiają powiedziałbym wariacje muzyczne. Niektórzy mogliby powiedzieć trochę awangarda, trochę zabawa muzyką. To nie dla każdego może być strawne, a dla innych będzie świeże, ożywcze i pięknie żywiołowe, szczególnie w koncertowym wydaniu. Dwie pozostałe formacje High Definition Quartet i  Emil Miszk & The Sonic Syndicaye to są przedstawiciele bardziej tradycyjnego podejścia do jazzu. Ale tradycyjnego nie w sensie starego i zwietrzałego. To są młodzi, bardzo kreatywni muzycy. Grają formy, z którymi słuchacze łatwiej kojarzą słowo jazz

– mówi Wojciech Minkiewicz, rzecznik prasowy Galerii EL.

Było dokładnie tak, jak zapowiedział Wojciech Minkiewicz. Trudna dla niewprawnego ucha propozycja grupy LXMP rozpoczęła tegoroczny festiwal. Podczas jej występu wśród słuchaczy łatwo było rozpoznać tych, którzy tego rodzaju muzyki nie słuchają na co dzień.

Przyznaję, że bardziej przemawiają do mnie standardy jazzowe, ale kolega, z którym tu przyszłam zachwalał zespoły, które tu dziś występują i zachęcał do otwarcia się na nowe formy, więc jestem. Niestety muszę powiedzieć, że twórczość LXMP jest dla mnie za trudna, ale już „Dziady” High Definition Quartet mnie wciągnęły

– wyznaje Ania.

Czy zatem festiwalowy repertuar każdy jest w stanie zrozumieć i polubić?

To nie jest kwestia rozumienia jazzu, bo tego nie trzeba rozumieć, to jest kwestia  czy ta muzyka rezonuje u kogoś w taki sposób, że wywołuje pozytywne reakcje, skojarzenia, emocje, czy nie. Nie ma obowiązku kochać jazzu. Zdajemy sobie sprawę, że to nie jest oferta muzyczna dla każdego, ale nie musi być. My chcemy docierać z tym do ludzi, którzy dobrze się czują w otoczeniu takiej muzyki. Ten Festiwal jest największym tego typu wydarzeniem w Elblągu. Rokrocznie jest możliwość posłuchać artystów, którzy zwykle nie pojawiają się, albo rzadko pojawiają się w naszym mieście

– stwierdza Wojciech Minkiewicz.

Awangardową wersję jazzu zaserwowała grupa LXMP, która bawiła się dźwiękiem chwilami w karkołomny sposób. Słuchacze byli zachwyceni taką prezentacją. Kwartet High Definition zagrał utwór „Dziady”, którego inspiracją było  dzieło Adama Mickiewicza o tym samym tytule. Za płytę tę zespół otrzymał w ubiegłym roku nagrodę w kategorii "Polska jazzowa płyta roku 2019". Na zakończenie Festiwalu zaprezentowali się laureaci Fryderyka 2019 za debiutancki album,  Emil MIiszk & THE SONIC SYNDICATE. Ta ośmioosobowa grupa podczas tegorocznego Jazzbląga zaprezentowała premierową odsłonę swojej drugiej płyty  "Artificial Stupidity", co w tłumaczeniu oznacza sztuczną głupotę. Materiał w założeniu ma zachęcać do oderwania się od wirtualnego świata i tworzenia realnych relacji z ludźmi.

Tradycyjnie po zakończeniu festiwalowej części odbyło się jam session pod kierownictwem  Tomasza Chyły. Kolejne spotkanie z festiwalem dopiero za rok. Stali bywalcy i miłośnicy tego gatunku muzyki będą na nim na pewno. A jak zachęcić tych, którzy jeszcze nie rozsmakowali się w tych nieokiełznanych dźwiękach?

Proponowałbym, żeby po prostu spróbowali. Jeżeli wyobrażają sobie, że jazz to jest muzyka, którą trzeba w jakiś szczególny sposób odbierać, rozumieć, to to jest błąd. Jazz to bardzo szerokie pojęcie. Jazz dotyczy zarówno gatunku takiego jak smooth jazz, zbliżonego do popularnych melodii i piosenek, to jest takie miękkie granie, jak również ma postać free jazzu. Wtedy faktycznie jest to zbiór dźwięków, które pozornie, dla kogoś mogą nie przystawać i być trudne w odbiorze. Kiedyś jazz był muzyką taneczną i popularną. Można  go słuchać w trampkach i krótkich spodenkach, nie trzeba być pod krawatem. Można się w tej muzyce zakochać niezależnie od statusu czy wykształcenia. Ta muzyka albo rezonuje w sercu albo nie. Ludzie często nie zdają sobie sprawy, że słuchając go na żywo mogliby go polubić. Trzeba tylko dać sobie szansę

- zachęca Wojciech Minkiewicz.