W piątek, 24 maja, w Katedrze św. Mikołaja święcenia diakońskie z rąk biskupa pomocniczego przyjęło dwóch kleryków z Elbląskiego Seminarium Duchownego. Obrzędom Święceń przewodniczył ks. bp Wojciech Skibicki, biskup pomocniczy diecezji elbląskiej.
Diakonat jest pierwszym z trzech stopni sakramentu święceń, przed prezbiteriatem i episkopatem. Diakoni są powołani po to, aby wspierać kapłanów, wsparci łaską sakramentalną, mają za zadanie służyć Kościołowi w posłudze liturgii, słowa i miłości. Zazwyczaj jest to stopnień przejściowy na drodze do kapłaństwa. Około roku przed ukończeniem studiów seminaryjnych alumni składają przysięgę celibatu i otrzymują święcenia diakonatu.
Przyszedłem dziś, ponieważ mój znajomy przyjmie święcenia diakońskie. Jest to wielki zaszczyt dla mnie, że mogę w tym uczestniczyć a dla niego, że zostanie diakonem i będzie coraz to bliżej Pana Boga. Gdyby nie wola Boża tej uroczystości dziś by nie było. Potrzebujemy młodych księży, którzy będą trafiać do młodzieży. Ciesze się, że pomimo tego, co mówi się o kościele, młodzi idą za głosem Boga i wstępują na drogę kapłaństwa
-mówił Dawid Długosz.
Diakon jest szczególnym orędownikiem miłości, sprawiedliwości i pokoju. Jest wezwany do niesienia pomocy i pociechy chorym, ubogim i cierpiącym. Oprócz świeckiej pracy zawodowej, która zapewnia mu utrzymanie, jest też wezwany, by wspierać duchowo i sakramentalnie tych, którzy tego najbardziej potrzebują. To w trakcie swojego kazania wyjaśniał biskup Skibicki
Oto nasi synowie, którzy są waszymi krewnymi lub przyjaciółmi za chwilę mają otrzymać święcenia diakonatu. Mamy bowiem taki moment, w którym możemy rozważyć zarówno godność tej posługi, jak i wynikające z niej zadania i obowiązki. Umocnieni darem Ducha Świętego, będą pomagać biskupowi, jego prezbiterom w posłudze słowa, ołtarza i miłości, okazując się sługami wszystkich. Nosić wiarę do ciężko chorym i przewodniczyć obrzędom pogrzebów. Diakoni będą pełnić dzieła miłosierdzia w imieniu biskupa, niech z Bożą pomocą tak spełniają obowiązki, aby wszyscy mogli uznać ich za prawdziwych uczniów Chrystusa, który przyszedł nie po to, aby mu służono, ale po to, aby służyć. Wam synowie, którzy macie przyjąć święcenia Diakonatu sam Chrystus dał przykład, abyście postępowali, tak jak on postępował. Pobudzeni szczerą miłością do Chrystusa, pragniecie żyć w stanie całkowitego oddania się jemu, chcecie się na nowo w szczególny sposób poświecić Chrystusowi, aby związać z nim niepodzielnie swoją miłość. Dzięki temu z większą miłością będziecie służyć Bogu i ludziom przyczyniając się do ich duchowego odrodzenia
-mówił ks. bp Wojciech Skibicki.
Po wysłuchaniu okolicznościowej homilii kandydaci na diakonów zobowiązali się pomagania prezbiterom i przyczyniania się do rozwoju chrześcijaństwa, przechowywania tajemnicy wiary i głoszenia jej słowem i czynem. Ja również do zachowywania celibatu, codziennej modlitwy Liturgią Godzin oraz nieustannego kształtowania swojego postępowania na wzór Chrystusa. Wtedy też kandydaci na diakonów złożyli ślub czci i posłuszeństwa biskupowi Diecezji Elbląskiej i wszystkim jego następcom. Następnie podczas śpiewu litanii do Wszystkich Świętych kandydaci do święceń upadli na twarz na znak ukorzenia się przed Bożym majestatem i usilnej modlitwy.
Przyszłam na dzisiejszą Mszę, ponieważ jest to piękna uroczystość, podczas której młodzi ludzie mogą pojednać się z Bogiem. Cieszę się, że zyskamy nowych diakonów, którzy będą nas ewangelizować, wspierać w wierze i nam pomagać. Wierzę, że wejdą niebawem do grona kapłanów z nową siłą i nowym spojrzeniem na wiarę, a przy okazji, że przyciągną młodzież do kościołów
- mówiła pani Barbara, która uczestniczyła we wczorajszej mszy.
Następnie ks. bp Skibicki poprzez nałożenie rąk na ich głowy udzielił święceń i słowami uroczystej modlitwy, Ksiądz Biskup wybłaguje i sprowadza na święconych siedmioraki dar Ducha Świętego, aby mogli owocnie pełnić powierzoną im posługę. Po tym obrzędzie nowi diakoni otrzymali stuły i dalmatyki, które są symbolem posługi diakońskiej. Zakończeniem obrzędu było przekazanie im Ewangelii i znaku pokoju.
Gusła, zabobony, czczenie przedmiotów (np. obrazki, figurki, przedmioty) lub fragmentów ciała (kości, krew itp.), bezkrytyczny hołd i oddanie bogactwu i kosztownościom (Bazyliki, wystroje wnętrz, ubiór liturgiczny, wysokiej klasy pojazdy) i to wszystko w 2019r... dramat i żal. Tak po stronie "przedstawicieli najwyższego, stojących w obronie biednych i uciśnionych" jak i bezmyślnie dających się drenować i mamić sług uniżonych...
Ostatnio długo rozmawiałem z kolegą, psychologiem i psychoterapeutą. W odniesieniu do wyznań, konkretnie katolickiego, wypowiadał się z dużą dozą rozgoryczenia. Uważa że dogmaty wiary , ceremoniał jest nieracjonalny i u wielu osób zakłóca prawidłowy rozwój osobowości. Dawał do zrozumienia że w społeczeństwie w którym dużo osób zmaga się kompleksami, z zaburzeniem samooceny, przypisywanie sobie jakiś win, racjonalnej odpowiedzialności za zło jest szkodliwe i dla niektórych kończy się żle.
Darwin, Twój kolega psychoterapeuta to Marks czy Engels?
Moi przedmówcy to znana, elbląska elita - ta sama co doprowadziła Elbląg do upadku i agonii.
Zboczency
Ja też chyba zostanę księdzem,jak mój ojciec.
Kościół jesli chce istniec bo wiara będzie to musi przejsć transformacje i rewolucje postępową co do podejscia i zmian jakie zachodzą w świecie,inaczej koscioły będa puste...powoli i w Polsce się wyludnią.Młodzi klerycy to rozumieją jednak pod butem episkopatu nie są w stanie zmienić skostniałego systemu bedąc w nim są twardo ,,sprowadzani do parteru''.Po epidemii pedofili jeśli biskupi nadal będą tylko czytać kolejne listy to mogą i będą się wyłącznie przyglądać spadku znaczeniu koscioła i wogóle jego marginalizacji w społeczeństwie.
spowiedż tak ale tylko przed Bogiem a nie księdzem
Do Darwina - gdzieś czytałem o pewnej psycholog terapeucie, która doradziła pewnej kobiecie, żeby się rozwiodła, skoro małżeństwo ją nie rozwija, nie daje satysfakcji, że powinna dbać o swoje potrzeby i zachcianki bo wtedy rozwinie się jako człowiek. Mąż zaznaczam był człowiekiem dobrym, starającym się o trwałość małżeństwa. Małżeństwo się rozpadło. I tak rodzi się człowiek, bez zasad, egoista bez poświęceń, bez dyscypliny. A jak człowieku zgrzeszysz to puść sobie muzykę relaksacyjną albo zażyj leki i pozbędziesz się winy, po co ci kościół (szczególnie katolicki), po co ci Bóg. Zastanawiam się dlaczego ja po spowiedzi czuję się lekko na sumieniu, dobrze śpię i wiem że mogę na nowo budować w sobie to co zburzyłem przez grzech. Może mam zaburzoną osobowość?
rozmawia dwóch starszych księży: wiesz co - my to chyba nie doczekamy zniesienia celibatu - ale nasze dzieci tego to już doczekają.