Drzazgi w myśli - wieczór autorski Tomasza Walczaka

5 października (wtorek) podczas pierwszej w tym sezonie Elbląskiej Scenie Literackiej swoje wiersze z najnowszego tomu „Drzazgi w myśli” zaprezentuje  Tomasz Walczak. Całość rozpocznie Teatralne Studio Młodych Alter Ego dwoma układami taneczno -poetyckimi inspirowanymi wierszami poety. Teatr im. Aleksandra Serwuka, Mała Scena, godzina 18.00. Wstęp wolny.

Tomasz Walczak jest m.in. kierownikiem Ośrodka Kultury Teatralnej w Teatrze im. Aleksandra Sewruka w Elbląga, twórcą elbląskiej sceny literackiej, twórcą alternatywnego klubu poetyckiego, twórcą Sceny przy Stoliku, założycielem i prowadzącym grupy Alter Ego. Jako poeta debiutował w antologii p.t. „I znów będziemy poetami”. W roku 2006 został uhonorowany wydaniem przez Fundację Elbląg tomiku jego wierszy pt. „Blizny”, będącym główną nagrodą w konkursie literackim „Elbląski Rękopis Roku 2005”.

Podczas wieczoru autorskiego Tomasz Walczak zaprezentuje wiersze z roku 2010, a dokładnie z miesięcy kwiecień - sierpień. 

- Któż z nas nie miał choć raz wbitej w skórę maleńkiej zadry, wykonując prace domowe, majsterkując, składając nowo zakupione meble, przedzierając się przez leśne chaszcze podczas spaceru?... Nawet małe dzieci podczas zabawy patykami, które na moment stają się wymyślonym światem, narażone są na ból spowodowany wbitą drzazgą. Te fizycznie znajdujące się w skórze czy też pod skórą, bolą i pieką, ale umiemy sobie z nimi radzić różnymi domowymi sposobami. Jak poradzić sobie z wyimaginowanymi drzazgami, które wbijają się w nasze myśli i wyobrażenia?... Na to pytanie każdy musi znaleźć swój sposób, dla mnie jest nim między innymi poezja.- pisze Tomasz Walczak

Pierwsi recenzenci o „Drzazgach w myśli”

Małgorzata Jędrzejewska: "…życie bez cienia szansy nie ma szansy… i choć podobno najlepsze wiersze powstają ze smutku, to jednak wolałabym, żeby bohater Tomka odnalazł szczęście, bo samo czytanie boli – nawet wódka przestaje pomagać… Tomku, smutny ten zbiór wierszy… zbyt smutny, aby go czytać przy jasnym słońcu, które nie pozwala się poddawać depresji. I wiem jedno: znam Cię od kilku lat, a jednak Cię nie znam…"
 
Hanna Motyka: "Nie wiem co się stało, to jakaś chemia. To jak erupcja wulkanu.. Wypluwa Pan z siebie kolejne wiersze ja lawę. Przyznam się, iż choć żyję długo, może dwa, trzy razy byłam świadkiem kiedy ktoś z krwi i kości nagle stawał się  pomazańcem… Wiersze są pełne miłości, nadziei i wiary w siebie oraz ludzi. Ja wolę te mniej reportażowe. I pan marudzi coś o depresji. Tak naprawdę cyt.: "Oto człowiek narodził się na nowo". Jak motyl z gąsienicy."

Joanna Buzderewicz: Te wiersze są smutne, ale jest w nich nadzieja i wiara. Jest samotność, ale pojawiają się ludzie, przyjaciele, świat wokół. Nie wiem po przeczytaniu: - czy cieszyć się, że wbrew Twoim uczuciom, nie jest wcale  tak źle, bo to tylko przejściowy stan, w którym bardziej niż zwykle gryzie się samotność, brak miłości i smutek, - czy załamać się pod ciężarem świadomości, że życie musi przypominać sinusoidę, po której balansując unosimy się do nieba, by tym mocniej grzmotnąć o ziemię, - czy cieszyć się, że wrażliwość, ten pieprzony NADDATEK pozwala dostrzegać więcej, żyć bardziej świadomie, docierać głębiej".