Kościół św. Alberta budowany od 28 lat ma szanse na ukończenie - zobacz zdjęcia z budowy

Prawie nikt już nie wierzył, że wzniesione przy Częstochowskiej „ruiny” przeistoczą się w kościół. Budowa, którą 28 lat temu rozpoczął ówczesny proboszcz parafii p.w. św. Brata Alberta, zakończyła się na etapie wzniesienia trzech ścian. Dopiero w 2010 roku prace ruszyły ponownie i sukcesywnie postępują, dając nadzieję na ukończenie budowy i przeobrażenie tych współczesnych ruin w budowlę sakralną.

Kto pamięta jak to się zaczęło?

Choć początek budowy kościoła p.w. św. Brata Alberta pamięta jeszcze czasy poprzedniego ustroju, w którym słowo „kryzys” nie  istniało, to właśnie względy finansowe sprawiły, że do tej pory kościół nie powstał. Innym powodem był monstrualnych rozmiarów projekt budowli, który przytłaczał swą wielkością. Aktualny proboszcz,  salwatorianin, Mieczysław Tylutki, który objął parafię  w 2008 roku, po uzyskaniu akceptacji władz kościelnych, dokonał przeprojektowania pierwotnego kolosa, w rozsądniejszą wersję budowli.

- Zmiana projektu to był moment przełomowy – wspomina proboszcz Tylutki. – Pierwszy projekt zakładał o wiele większą bryłę. Na tych wysokich na  25 metrów ścianach, miała być jeszcze osiemnastometrowa kopuła, a z boku miała stanąć wieża na 85 metrów.

Zamysł był imponujący, ale sił i środków starczyło na wybudowanie jedynie trzech ścian budowli. Formalności związane ze zmianą projektu trwały prawie dwa lata. Po ich zakończeniu wykarczowano zarośnięty plac budowy i postawiono brakującą ścianę. Obecnie na ukończeniu są prace zmierzające do zadaszenia kościoła.

- Latem, w nocy, przyjechały tu ogromne samochody, które przywiozły z Niemiec te drewniane elementy, z których budują dach – opowiada z przejęciem pani Maria, mieszkanka ul. Częstochowskiej.  

- Chyba teraz mieszkańcy już uwierzyli, że skończenie budowy jest bardziej realne – mówi proboszcz Tylutki.

Opatrzność czuwała

Przerwanie budowy, jak dziś ocenia proboszcz Tylutki, nastąpiło w najlepszym z możliwych momentów, bowiem dzięki temu wykonalne okazało się przeprojektowanie pierwotnej wersji kościoła.

- Gdyby została pociągnięta kopuła, nie byłoby wyjścia – mówi proboszcz. -  Bogu dzięki były postawione tylko trzy ściany i na tym etapie można było coś jeszcze zrobić. Poprzedni projekt byłby zgubny dla nas. Kościół w środku miałby 34,5 metra wysokości. To wieżowiec w środku kościoła. Wieża, 85 metrów, w której wnętrzu miały znajdować się dwie windy szybkobieżne. Ileś razy w roku musiałaby być przeprowadzana konserwacja, przeglądy, to by nas zjadło. To palec boży, że tamten projekt nie został zrealizowany, bo dzisiaj byśmy płakali – dodaje zakonnik.

Zamknięcie bryły kościoła, jego zadaszenie, przekładają się na optymizm i hojność parafian. Wątpiący do niedawna w możliwość zakończenia budowy, dzisiaj nie tylko deklarują wpłaty na kolejne „cegiełki”, ale przede wszystkim ich dokonują. A koszty nie są małe.
Oprócz sprowadzonych z Niemiec legarów z sosny klejonej, której koszt, transport i montaż, to pokaźna kwota, w następnej kolejności potrzebne będą fundusze na okna i drzwi oraz balustrady przy schodach. Optymistyczna wersja zakłada, że do końca bieżącego roku uda się wykonać wymienione prace, a nawet być może odprawić w kościele pierwszą mszę. Cichym marzeniem proboszcza jest, aby tegoroczna Pasterka odbyła się już w surowych, ale zaopatrzonych, murach kościoła.

Kościół z duchem czasu

Proboszcz Mieczysław Tylutki z zaangażowaniem opowiada, jak w przyszłości kościół będzie wyglądał. - Kościół składa się z dwóch poziomów. Kościoła właściwego, to jest ten poziom górny, a pod spodem znajduje się dolny kościół. Ten poziom dolny, to jest ponad 1000 metrów kwadratowych, i tam będą pomieszczenia Fundacji św. Brata Alberta. Chcemy tam stworzyć aulę na około 200 krzeseł,  trzy sale konferencyjne, każda wielkości 50 metrów kwadratowych, 5 gabinetów – wymienia proboszcz. - Fundacja ma w swoim zakresie działania udzielanie porad, dlatego planujemy zorganizowanie tam poradni psychologa, prawnika, itp. Przewidujemy też kawiarenkę parafialną i księgarnię.

Kościół właściwy będzie nieco odmienny od kościołów obecnie znajdujących się w Elblągu. Poza windami, którymi osoby niepełnosprawne czy starsze będą mogły poruszać się pomiędzy poziomami, wyróżniać go będą dwa wydzielone sektory. Po obu stronach wejścia głównego powstaną przeszklone sale, z których jedna będzie przeznaczona dla rodziców z małymi dziećmi, a w drugiej będzie można w spokoju się wyspowiadać.  Odmienne będą też balkony, które sięgają aż do ołtarza, jak niegdyś, w nieistniejącym już kościółku przy Robotniczej.