Elblążanie oddali cześć tym, których jedyną winą była miłość do ojczyzny

Kilkuset elblążan uczestniczyło w obchodach 70. rocznicy Zbrodni Katyńskiej, które dzisiaj miały miejsce. W uroczystościach wzięli udział nie tylko przedstawiciele władz miasta i instytucji samorządowych czy służb mundurowych, ale również bardzo wielu młodych ludzi. Przede wszystkim dla nich, ta rocznica - zwłaszcza w świetle tragicznych wydarzeń, które wszyscy przeżywamy – jest żywą lekcją historii.

Obchody 70. rocznicy Zbrodni Katyńskiej wplotły się w narodową żałobę, która trwa  po zmarłych w wyniku katastrofy pod Smoleńskiem. Zaplanowane wcześniej uroczystości, zmodyfikowano tak, by znalazło się miejsce na oddanie czci ofiarom TU-154. 

O godzinie12.00 w Kościele pod wezwaniem Wszystkich Świętych odbyła się Msza Św.  w intencji ofiar Katynia. Po mszy elblążanie  przemaszerowali  pod Krzyż Katyński. Uroczystości pod Krzyżem Katyńskim rozpoczęły się od odegrania hymnu i  oddania czci ofiarom katastrofy lotniczej. Potem został wygłoszony monolog:„Katyń: fakty i emocje”. Bardzo przejmującym momentem było wspomnienie  Marii Sadłowskiej, członka Rodzin Katyńskich. Modlitwę w intencji pomordowanych oraz słowo Boże wygłosił biskup elbląski Jan Styrna. Następie odbył się Apel Pamięci oraz składanie wieńców i kwiatów pod Krzyżem Katyńskim.

Wieńce pod Krzyżem Katyńskim złożyli m.in.  delegaci: władz miasta Elbląga, kombatantów,  żołnierzy 16. PDZ , Towarzystwa Miłośników Lwowa, Wilna, Grodna i Ziemi Wołyńskiej, radnych Rady Miejskiej w Elblągu, parlamentarzystów Prawa i Sprawiedliwości, Starostwa Powiatowego w Elblągu, żandarmerii wojskowej, Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, dyrektorzy szkół, żołnierze 14. batalionu remontu lotnisk, Rejonowej Bazy Materiałowej, służb mundurowych, Związku Inwalidów Wojennych, Zarządu Związku Zawodowego „Solidarność”, Teatru im. Aleksandra Sewruka w Elblągu oraz elblążanie.

Poniżej przytaczamy słowa Marii Sadłowskiej, elblążanki, która podczas dzisiejszej uroczystości podzieliła się swoimi wspomnieniami.

Dla mnie jest to szczególna, osobista uroczystość, gdyż mój ojciec, żołnierz marszałka Józefa Piłsudskiego, a potem policjant, właśnie w tym czasie, 70 lat temu został rozstrzelany przez NKWD. Ojca aresztowano 4 listopada, a kilka dni później widziałam go po raz ostatni. Zaprzyjaźniona rodzina wpuściła nas na balkon, z którego było widać więzienie.  Ojciec wspiął się na kraty i patrzył na nas, a  my na niego. Mama podniosła brata do góry, żeby był lepiej widoczny. Ciągle powtarzała: zobaczcie, patrzcie i pamiętajcie. Brat nic nie rozumiał, miał dopiero 3 lata. Ja miałam już 7 lat i obraz ten tkwi we mnie do dzisiaj. Po paru dniach przewieziono ojca do więzienia NKWD we Lwowie. Może nie wszyscy wiedzą, że w tym samym czasie, kiedy zestrzeliwano oficerów, policjantów, żołnierzy straży granicznej, ich rodziny załadowane do bydlęcych wagonów, jechały na zesłanie na Sybir. Ja też byłam w takim zimnym i ciemnym wagonie. Zbiorowym dekretem, Stalina z grudnia 1939 roku zostaliśmy skazani na 20 lat zsyłki. Po pięciu latach nie żył już co piąty zesłaniec. Straszne, warunki, głód, choroby, utrata bliskich i to co było najtrudniejsze do zniesienia – upokorzenia. Mimo wszystko nie straciliśmy nadziei. Wierzyliśmy, że ojciec żyje i, że wróci. Każdego wieczora, gdy z bratem mówiliśmy pacierz, to mówiliśmy dodatkowo jedno „Zdrowaś Mario” za nasz powrót do Polski i drugie, za powrót tatusia do nas. Mama szukała ojca wszędzie. Pisała do prokuratury we Lwowie,  Kijowie, do Zarządu Głównego NKWD w Moskwie. Nadzieja, że ojciec znajdzie się w armii generała Andersa też zawiodła. Dopiero niedawno z Instytutu Pamięci Narodowej dostałam wiadomość, że ojciec znajduje się na ukraińskiej liście katyńskiej na stronie 179 , pozycja 33. To wszystko. Ja nie mam grobu ojca. Symboliczną mogiłą mojego ojca jest dla mnie kaplica pamiątkowa ufundowana przez elbląskich policjantów, z napisem: „Poległym i pomordowanym policjantom”. Tam  składam kwiaty, zapalam znicze dla ojca i dla wszystkich pomordowanych. Pragnę by nasze dzieci i wnuki znały te nasze tragiczne doświadczenia, po to by swoim mądrym postępowaniem potrafiły w przyszłości zapobiec podobnym sprawom. Chcę, żeby młode pokolenie Polków umiało wyciągnąć rękę do zgody i żyć w przyjaźni ze wszystkimi narodami. Wierzę, że tak się stanie.