Nie samą piłką nożną żył i żyje Elbląg. Sportowa sobota z przewodnikiem PTTK

Szóste spotkanie dziesiątej edycji Soboty z przewodnikiem PTTK odbyło się pod hasłem „Sportowy Elbląg”. Uczestnicy spaceru odwiedzili ważniejsze obiekty sportowe naszego miasta, poczynając od Sportowej Szkoły Podstawowej nr 3, przez stadion Olimpii, Międzyszkolny Ośrodek Sportu, kompleks boisk i tor wrotkarski, stadion przy ul. Moniuszki, po basen.

 Zaczynamy od szkoły nr 3, bo to jest taka charakterystyczna szkoła, jedna z dwóch w Elblągu, która została pod koniec lat 20-tych XX wieku. Szkoła została wybudowana tylko dla chłopców, takie było pierwotne założenie, ale w okresie powojennym uległo to zmianie, natomiast szkoła większość czasu kojarzona była ze sportem. W 2018 roku została ogłoszona sportową szkołą Elbląga, której patronują Polscy Olimpijczycy.  Oprócz szkoły do dzisiaj przetrwał obiekt sportowy, który jest po wielu rekonstrukcjach, przebudowach i remontach. Pierwotnie był boiskiem szkolnym, dziś jest stadionem klubu piłkarskiego Olimpia

– mówił, prowadzący sobotni spacer, Mirosław Kowalski.

W Elblągu sport skupiał wokół siebie rzesze młodych i starszych mieszkańców. I choć obecnie najgłośniej słychać o poczynaniach piłkarzy, to nie tylko piłka nożna królowała w naszym mieście.

Kibice i sympatycy najbardziej kochają piłkę nożną, chociaż nie była ona w Elblągu na najwyższym poziomie. Natomiast największe osiągnięcia sport elbląski miał w łyżwach. Łyżwy, i to kobiece łyżwy. Wielkie kobiety, wielkie łyżwiarki. Helena Pilejczykowa, zwana dzisiaj zdrobniale panią Lusią, która jest ikoną łyżew. To jedyna medalistka olimpijska, która do dzisiaj mieszka w Elblągu. Z Elbląga pochodzi też inna panczenistka – Elwira Ryś- Ferens,  która reprezentowała nasz kraj na czterech olimpiadach. Dzisiaj mieszka w Warszawie i od 2017 roku walczy o życie

– dodał Mirosław Kowalski.

Inną dyscypliną, która wśród elbląskich sportowców święciła triumfy był boks.

Boks skończył się w Elblągu po wygaśnięciu firmy Halex. W hali MOS odbywały się fantastyczne  spotkania bokserskie, wielu znanych bokserów stawało tu w sparingach, ale jak każda dyscyplina sportowa, bez mecenasa dyscyplina przeżywa trudne momenty. I tak wraz z likwidacją firmy skończył się boks w Elblągu.

Ale nie skończyły się inne dyscypliny siłowe – podnoszenie ciężarów i zapasy. Zawodnicy  nadal rozwijają swoje umiejętności w zlokalizowanym nieopodal stadionu Olimpii budynku o nazwie Atletikon.

 Byłem tutaj na pierwszych Mistrzostwach Polski kobiet w podnoszeniu ciężarów. Brała w nich udział, 12-letnia wówczas Kamila Skolimowska, która zanim została lekkoatletką, próbowała swoich sił właśnie w podnoszeniu ciężarów

– wspominał Mirosław Kowalski.

Inną dyscypliną, która nadal rozwija się w mieście jest piłka ręczna kobiet. Sekcja założona w 1953 roku, która na początku natrafiała na trudności, od czasu przejęcia jej w 1975 r. przez trenera Andrzeja Drużkowskiego, awansowała do I ligi rozgrywkowej w kraju.

Elbląg do 1977 roku nie posiadał żadnej hali sportowej, pełnowymiarowej, która nadawałaby się do rozgrywania zawodów zespołowych typu piłka ręczna czy koszykówka. Wcześniej dziewczyny grały na asfalcie. Po przejęciu drużyny przez trenera Jerzego Cieplińskiego zespół zdobył największe trofea w Polsce. Zdobył dwukrotnie Mistrzostwo Polski, a raz udało się zdobyć w jednym roku i Mistrzostwo, i Puchar Polski. Do dzisiaj zespół gra w pierwszej lidze kobiet. W przeciwieństwie do mężczyzn. Bo to kobiety dominują w sporcie elbląskim

- stwierdził Mirosław Kowalski.

Stadion Olimpii, oprócz zadaszonych trybun na 1000 kibiców, profesjonalnego oświetlenia i wypielęgnowane murawy zaciekawił uczestników Soboty z przewodnikiem również swoją genezą.  Największe osiągnięcie zespołu trenującego na tym stadionie, które dotychczas nie zostało pobite, to srebrny medal w Mistrzostwach Polski w Piłce Nożnej Juniorów w 1989 roku. W finale zespół Olimpii przegrał z drużyną Górnika Zabrze.

Tę drużynę trzeba było stworzyć. Na 16 chłopaków tylko 8 było z Elbląga. Okazało się później, że warto było włożyć tyle pracy, najpierw w wyszukanie zawodników, a później w ich trenowanie. Wystarczy powiedzieć, że ani wcześniej przed 1989 rokiem, ani do dzisiaj, czyli 30 lat później, takiego wyniku sportowego w Olimpii nie było. Szkoda, że się nie udało tego powtórzyć

– mówił trener srebrnego zespołu juniorów z 1989 roku,  Marek Strembski.

Sobotnie spotkanie z przewodnikiem PTTK zakończyło się na terenie elbląskiego basenu. Ongiś jeden z największych w Europie był chlubą miasta. Wybudowany na skraju parku Dolinka w 1934 roku, otwarty basen w Elblągu napełniany  był wodami przepływającej w pobliżu rzeczki Kumieli. Jego powierzchnia wynosiła  3,4 ha, a długość 340 m. Obiekt był ważnym miejscem rekreacyjno – sportowym miasta. Zimą zamarznięty basen służył do treningów łyżwiarstwa szybkiego. To tutaj trenowały m.in. Elwira Seroczyńska i Helena Pilejczyk, medalistki olimpijskie z 1960 roku.

Sportowcy przysparzają nam wielu emocji, wielbimy ich, gdy zdobywają medale. Z dumą prężymy pierś, gdy stają na podium, z przejęciem patrzymy na biało-czerwoną flagę wciąganą na maszt, gdy w tle słychać dźwięki Mazurka Dąbrowskiego. Są jednak momenty, kiedy możemy wyrazić wdzięczność za otrzymane wzruszenia.

W sporcie statystyki są bardzo ważne. Kolejność dotarcia do mety, najkrótszy czas, najdalsza pokonana odległość przekładają się na kolor medalu, jaki z zawodów się przywozi. Sportowe statystyki mówiące o Elwirze Ryś-Ferenc są imponujące. Ta łyżwiarka szybka 83 razy zdobywała mistrzostwo Polski, 50-krotnie ustanawiała rekordy kraju, trzy razy zdobyła brązowy medal mistrzostw świata i reprezentowała Polskę na czterech igrzyskach olimpijskich. Dziś walczy o życie z najtrudniejszym przeciwnikiem, jakim jest rak kości. Odebrał on sportsmence władzę w nogach i sprawił, że ze sprawnej i silnej kobiety stała się bezbronna, wymagająca stałej opieki.

Na stronie zrzutka.pl trwa zbiórka dla łyżwiarki.