Elblążanie z pasją- Alicja Klarkowska: Pierwsza liga to jedynie dobry start. Chciałabym zajść wyżej i do tego dążę

W 2014 r. dostała powołanie do Kadry Narodowej Juniorek. Ze Startem Elbląg zdobyła brązowy medal Mistrzostw Polski. Obecnie gra w pierwszoligowym klubie Varsovia Warszawa. Elblążanka Alicja Klarkowska pokazała, że ciężką pracą i determinacją można wiele osiągnąć.

Kiedy zrodziła się Twoja miłość do sportu?

Za początki mojej przygody ze sportem uznaję szkołę podstawową. Tam każdy stawia swoje pierwsze kroki i powoli odkrywa co najbardziej go interesuje. Jednak ta miłość do sportu to myślę, że powstała na podwórku jeszcze przed pójściem do szkoły. Wspólne zabawy w berka, wyścigi, przeróżne gry na boisku.. Pamiętam, że bardzo mi się podobały nasze pomysły co do spędzenia czasu i idąc do podstawówki już czułam się pewnie na hali gimnastycznej. Każdy chyba tak zaczyna, w moim przypadku ten zapał nie zgasł do dnia dzisiejszego.

Od początku był to zapał do piłki ręcznej?

Nie, piłkę ręczną poznałam dopiero w 6-tej klasie. Moją wuefistką była wówczas Justina Stelina (piłkarka ręczna EKS START Elbląg) i jakoś tak przypadła mi ta dyscyplina do gustu już od pierwszych zajęć, bardzo możliwe, że było to dzięki mojej wuefistce. Do tego czasu bardzo dużo razy graliśmy w dwa ognie na zajęciach i to uwielbiałam robić, a jak się później okazało zabawa w „Dwa ognie” jest takim mini zapoczątkowaniem lub wprowadzeniem do gry w ręczną.

Jak to się stało, że w 6 klasie podstawówki trafiłaś do MKS Truso Elbląg? Czy był ktoś, kto zachęcił Cię do rozwijania talentu czy sama poczułaś, że chciałabym robić coś więcej?

Tina podeszła na jednych z zajęć do mnie i do koleżanki, wtedy jeszcze była dla nas Panią nauczycielką wychowania fizycznego. Powiedziała, że ruszają pierwsze takie zajęcia i warto, żebyśmy spróbowały. Nawet się nie zastanawiałyśmy, poszłyśmy i było super!

Jak wyglądały pierwsze treningi?

Pamiętam duży stres oraz że było mnóstwo dziewczyn. Otuchy dodawała mi koleżanka, ale dość szybko się zakolegowałyśmy z innymi. Treningi nam się podobały, na początku była to głównie zabawa i ćwiczenia oswajające z piłką. Trenerowi pamiętam, że było ciężko,bo jednego dnia było nas ponad 100, a kolejnego już np potrafiło przyjść tylko 15 osób. Ciężko także było mu się przygotować do treningu. Mimo tak różnej ilości na treningach, zawsze było wesoło i każda chętnie uczestniczyła w zajęciach.

Co Ciebie motywowało do przychodzenia na kolejne treningi?

Po prostu to lubiłam! Do tego nowe koleżanki i trener, który chwalił, motywował. Sądzę, że jego podejście dało najwięcej. Był stanowczy, ale zarazem pomocny.

Czego nauczyła Cię piłka ręczna?

Oj bardzo wielu rzeczy, w zasadzie to cały czas mnie uczy, przede wszystkim odpowiedzialności za podjęte decyzje, zespołowości, jak ważne są detale i przede wszystkim, żeby się nie poddawać !

Jak często chodziłaś na treningi?

Treningi z początku odbywały się 2 razy w tyg, gdy drużyna zaczynała już powoli przybierać optymalną ilość zawodniczek, trener zwiększył do 4 w tyg. Teraz to już treningi odbywają się 5-6 razy w tyg plus mecz.

W 2014 dostałaś powołanie do Kadry Narodowej Juniorek. Jak to wyglądało?

W naszej lidze było mało zespołów, trener uznał, że nie uda nam się zebrać doświadczenia meczowego, wiec wzięliśmy udział w II lidze, aby się ograć przed dalszymi fazami mistrzostw Polski. Nowi rywale, nowe wyzwania. Miałam wtedy dość dobry sezon, a do tego bardzo pomagała mi gra w obronie moich dziewczyn i po paru meczach przyszło moje powołanie do klubu.

Jak wspominasz ten czas?

Bardzo dobrze, ogromne doświadczenie, wiele nowych ćwiczeń, nowe koncepcje i inne pomysły na prowadzenie treningów. Bardzo otworzyło mi to umysł, bo do tego czasu pracowałam głównie z jednym trenerem, a dzięki zgrupowaniom, na których było już paru selekcjonerów miałam szersze pole widzenia. Tak naprawdę każdy mówił co innego, ale na swój sposób prawdziwego lub mówili o tym samym rezultacie, ale zupełnie innymi metodami do tego dochodzili. Jeśli chodzi o dziewczyny to z niektórymi trzymam się do dnia dzisiejszego. Jesteśmy w stałym kontakcie pomimo odległości.

Kolejne wyzwanie, któremu stawiłaś czoła to dołączenie do EKS START Elbląg. To była Superliga. Jak tam się odnalazłaś?

Różnica wieku była ogromna pomiędzy niektórymi z nas, ale miałyśmy wspólny cel. Na początku towarzyszyły mi ogromne nerwy, ale dziewczyny okazały się być bardzo w porządku. Z zaaklimatyzowaniem się nie było większych problemów, starsze dziewczyny pomagały młodszym, a te się od nich uczyły, w tym ja .

Ze STARTEM zdobyłaś brązowy medal Mistrzostw Polski. Jak oceniasz ten sukces?

Pamiętam, że było to piękne uczucie! Elbląg zdobył medal pierwszy raz po 17-tu latach i do tego u siebie na hali, przy swoich kibicach. Mecz o 3 miejsce to tak naprawdę mecz o wszystko. Szczęście było ogromne, wręcz nie do opisania.. i ta świadomość, że te wszystkie ciężkie treningi, cała ta nasza praca jaką włożyłyśmy przez cały sezon się opłaciła, że w końcu zaowocowała. Sukces ogromny i fakt, że wytrzymałyśmy do samego końca.

Co działo się później?

W następnym sezonie już dostałam propozycje od klubu Varsovia Warszawa i jestem w nim do teraz, już drugi sezon. Jest to klub pierwszoligowy, czyli ligę niżej, ale tutaj gram naprawdę dużo, ogrywam się i zdobywam doświadczenie meczowe.

Czujesz się spełniona?

Oj nie, jeszcze nie! Pierwsza liga to jedynie dobry start dla mnie, głównie dzięki tym minutom na boisku. Bardzo chciałabym zajść wyżej i do tego właśnie dążę.

W takim razie jaki masz cel?

Myślę, że jak najwyższy tak jak każda piłkarka ręczna.. aby zagrać z orzełkiem na piersi.. tylko małymi kroczkami. Najpierw grać w superlidze potem kto wie, może uda się za granice do jakiegoś klubu.

Z Alicją Klarkowską rozmawiała