Za nami premiera monodramu "Niejaki Piórko". O spektaklu rozmawiamy z aktorem Piotrem Boratyńskim

Teatr im. Aleksandra Sewruka w Elblągu po kilkumiesięcznej przerwie spowodowanej pandemią wrócił do gry i to pełną parą. Po premierze "Burzliwego życia Lejzorka Rojtszwańca" sprzed tygodnia, w minioną sobotę (19 września) na elbląskiej scenie zadebiutował "Niejaki Piórko". O monodramie, na podstawie prozy Henriego Michaux, rozmawiamy z aktorem Piotrem Boratyńskim, który wciela się w tytułową postać.

Na deski elbląskiego teatru wrócił monodram "Niejaki Piórko". Ponad trzydzieści lat temu bohatera spektaklu zagrał Andrzej Burzyński, który teraz podjął się reżyserii spektaklu. Tym razem na scenie widzimy Piotra Boratyńskiego. Dlaczego zdecydowałeś się zagrać w monodramie?

P.B.: Uważam, że każdy aktor powinien przynajmniej raz w życiu zmierzyć się z monodramem. To jest niesamowita szkoła aktorskiego rzemiosła. Zwłaszcza, tak jak w moim przypadku, pod okiem reżysera Andrzeja Burzyńskiego, który zwracał uwagę na każdy gest, na to, żeby nie było chaosu na scenie, żeby wszystko było uporządkowane, na bardzo dużą oszczędność w grze. Zmierzyć się z takim materiałem nie było łatwo.

Piórko to propozycja dla wymagającego widza. Jak sam mówisz, nie jest to komedia, na której uśmiejemy się do bólu brzucha, tutaj czasami może zdarzyć się nam ćwierć uśmiechu. Czego powinni spodziewać się elblążanie, którzy przyjdą na "Niejakiego Piórko"?

P.B.: Widzowie powinni przygotować się na spotkanie z teatrem słowa, trochę filozoficznym, trochę metaforycznym, pełnym symboli. To jest spektakl zupełnie inny od tych, w których do tej pory mnie widzieli. Przeważnie gram role dynamiczne, energetyczne. "Niejaki Piórko" jest zupełnie innym typem aktorstwa. Można powiedzieć, że ciekawszym ze względu na oszczędność i w kostiumie i w scenografii. Jest tylko jeden aktor i widzowie. To najtrudniejsza ze sztuk, gdy przez ponad godzinę sam muszę skupić uwagę publiczności.

Pracę nad spektaklem rozpoczęliście jeszcze przed lock downem. Czy pandemia w jakiś sposób pokrzyżowała wasze plany?

P.B.: Tylko raz, na początku kwietnia, zawiesiliśmy próby na dwa tygodnie. Wtedy pojawiła się w mediach informacja, że to ma być okres największych zachorowań. Potem jednak powiedzieliśmy sobie, że tak naprawdę nie wiadomo co nas czeka i jak długo to potrwa. Po świętach wielkanocnych wróciliśmy więc do pracy. Realizatorzy i obsada monodramu jest bardzo ograniczona, więc mieliśmy komfort pracy. Tak naprawdę na próbach byłem tylko ja i reżyser i... podróżowaliśmy.

Tak jak w spektaklu podróżuje Piórko. Czy mógłbyś powiedzieć coś więcej na temat tego monodramu, kim jest główny bohater?

P.B.: Piórko jest podróżnikiem. Podróżuje w świecie surrealistycznym, we śnie. Na swojej drodze spotyka różnych ludzi i zdarzenia. Nasz bohater jest bardzo naiwny, nieświadomy wielu rzeczy, ale nastawiony na dobro, wręcz przepraszający. Spotyka się z gorzką i brutalną rzeczywistością, ludźmi, którzy są dla niego niemili, pokazują mu te czarne barwy życia. Jednak Piórko cały czas zachowuje pozytywne myślenie, optymizm i radość życia. Tym broni się w nawet najgorszych i najtrudniejszych dla niego sytuacjach.

Czy Piórko dziś może nas czegoś nauczyć? Być może ty sam czego się od niego nauczyłeś?

P.B.: Na pewno może nauczyć takiego optymistycznego podejścia do życia i to optymizmu mimo różnych zdarzeń i okoliczność. Mnie spodobały się słowa, które padają na sam koniec monogramu, które bardzo pasowały do czasu, kiedy nad nim pracowaliśmy. Wtedy jeszcze wszyscy siedzieliśmy w domach, nie bardzo było wiadomo, co nas czeka w przyszłości, a ze sceny słyszymy: "Piórko nie narzeka, myśli o tych nieszczęśnikach, którzy nie mogą podróżować, gdy on tymczasem podróżuje, podróżuje bez końca". On cały czas podróżuje w swoich światach sennych i nierzeczywistych.

Zapraszamy do obejrzenia naszej fotorelacji z próby generalnej.