Ciekawi Elblążanie: Agnieszka Wenta

Jak to się stało, że nauczycielka angielskiego zaczęła tańczyć hula?

Właśnie z powodu wykształcenia. Jestem lingwistką i język hawajski zainteresował mnie z uwagi na jego gramatykę. W tym języku jest odzwierciedlona filozofia Hawajczyków: nie ma czasu przeszłego, przyszły też jest dość umowny, żyjemy czasem teraźniejszym. Im dalej zagłębiałam się w kulturę, tym bardziej się zachwycałam, znalazłam tam wszystko czego szukałam do rozwoju: pracę z ciałem - masaż lomi lomi, taniec hula, filozofię aloha i język. Przetłumaczyłam też książkę o filozofii hawajskiej Serge'a Kahili Kinga "Sztuka uzdrawiania według kahunów" do kupienia.  Zaczęłam uczęszczać na zajęcia tańca, przyjeżdżali i przyjeżdżają do nas nauczyciele z Hawajów. Uczyłam się praktycznie u źródła: Frank Kawaikapuokalani Hewett, Susan Painiu Floyd, Keali'i Reichel i Joshua Lanakila Mangauil. Ten ostatni będzie w Polsce już po raz trzeci w czerwcu, kontakt do organizatorki: Justyna Miac (justyna.lomi@gmail.com). W Polsce uczyłam się u Małgosi Szokalskiej i Doroty Grudzień.

Co urzekło Cię w tej formie tańca?

Ruch bioder. Mówi się, że gdy ruszamy biodrami "masujemy" swoje narządy wewnętrzne uzdrawiając je przy okazji. Także jest to taniec uzdrawiający. Poruszamy tym samym naszą energię wewnętrzną. Słowo hula oznacza "poruszać wewnętrzną energię". Co mnie uderzyło, to to z jaką gracją kobiety hawajskie tańczą. My ludzie Zachodu jesteśmy bardzo sztywni, kobiety nie umieją poruszać biodrami, często to jest największy problem dla początkujących tancerek. Jest to związane z poczuciem kobiecości, jesteśmy bardziej męskie w ruchu. Hula to energia, która zmienia dziewczyny w kobiety. Stajemy się delikatne ale silne, świadome swojej siły kobiecości.

Czym taniec hula wyróżnia się na tle innych, bardziej znanych w Polsce rodzajów tańca?

Jak dla mnie wyróżnia się trudnością. Nie jestem tancerką profesjonalną, nauczenie się podstawowych kroków i gestów to było wyzwanie. Zazwyczaj lewa noga robi co innego niż prawa ręka, i na odwrót. Jest to ogromne wyzwanie dla ciała i umysłu, półkule mózgowe muszą się zintegrować, tancerka powinna być bardzo skoncentrowana i skupiona w chwili obecnej. Jeśli nie jest, to można się łatwo pomylić. Każdy gest ręką ma swoje znaczenie. Hula to medytacja w ruchu.

Kiedy i w jakich okolicznościach poznałaś resztę dziewczyn ze swojej grupy tanecznej?

Z dziewczynami poznałyśmy się na warsztatach hula, zazwyczaj są one kilkudniowe, jest dużo czasu aby poznać się bardziej. Zazwyczaj są to przyjaźnie na całe życie. Bo hula to jest swoisty sposób na życie. A na takie warsztaty nie trafia się przypadkowo. Mamy ok. 8 godzin tańca dziennie, uczymy się hawajskiego śpiewu, a także języka hawajskiego.

W swojej grupie jako jedyna jesteś z Elbląga, reszta pochodzi z Gdańska. Czy to oznacza, że w naszym mieście nie ma więcej pasjonatów tańca hula?

Możliwe, że są, ale jeszcze o tym nie wiedzą :) Na razie nie spotkałam nikogo z Elbląga, kto tańczy hula oprócz mnie. Jeśli ktoś chciałby spróbować, proszę o kontakt. Raźniej będzie tańczyć w grupie. Mój adres to: agawenta at gmail.com

Taniec hula oparty jest na tradycji i mitologi Hawajskiej. Czy poznanie kultury i historii Hawajów jest konieczne, aby w pełni zrozumieć ten rodzaj tańca.

Każdy taniec hula opowiada historię. Tancerka czy tancerz "opowiada" historię swoim ciałem i ruchem, angażuje widza w opowieść. Taniec hula można podzielić na dwa rodzaje: kahiko i auana. Taniec kahiko opowiada o legendach i mitach hawajskich, o bogach, boginiach i wodzach Polinezji. Jest tańcem bardziej rytmicznym, tańczy się go do dźwięków bębna ipu lub pahu. Auana natomiast to taniec nowoczesny, bardziej miękki, zaistniał na Wyspach po przyjeździe misjonarzy. Tematem pieśni jest piękno Hawajów, ich natura, tańczy się przy akompaniamencie ukulele - hawajskiej gitary. Także uczymy się historii i kultury hawajskiej poprzez taniec i śpiew.

Taniec hula często mylony jest z tańcem brzucha. Czy możesz w kilku słowach wyjaśnić na czym polega różnica?

Po aneksji Hawajów przez USA, wyspy zaczęły być kojarzone z dziewczynami w spódnicy z trawy i stanikiem z kokosów i wieńcem kwiatów na szyi. W taki sposób hula jest sprzedawane komercyjnie, dla turystów, jako produkt eksportowy Hawajów. Dla ogromnej rzeszy osób hula kojarzy się albo z hula hop albo z maskotką dziewczynki na kokpicie samochodu trzęsącej się w czasie jazdy.

Gdzie, jako grupa, macie szanse pokazać swoje umiejętności? Czy w Polsce są organizowane konkursy tańca hula?

W Gdańsku jest grupa prowadzona przez Justynę Miąc. W szkole są różne poziomy zaawansowania, grupa jest otwarta, zawsze można dołączyć. Chętnych zapraszamy do Justyny Miac: justyna.lomi@gmail.com. Tańczymy razem w grupie HULA KAHIKO DANCE. Jeździmy na pokazy, na imprezy hawajskie. Póki co nie ma konkursów tańca hula w Polsce.

Komu możesz polecić ten rodzaj tańca?

Każdemu, kto lubi wyzwania. Tańczą zarówno dziewczyny, jak i mężczyźni. Najbardziej bym poleciła hula kobietom, które chcą wzmocnić w sobie poczucie kobiecości. Hula zmienia ludzi, i to zmienia od środka, gdy się tańczy przechodzi się dużą transformację, łagodnieją rysy twarzy, pięknieje twarz, ruchy stają się bardziej delikatne. Nie ma ograniczeń wieku. Tańczą młode dziewczyny, jak i panie 60+.

Z Agnieszką Wentą rozmawiała