Czarna komedia u Sewruka już we wrześniu! Specjalnie dla info.elblag.pl wywiad z Julią Pawłowską, reżyserką spektaklu "Jednoręki ze Spokane"

Od czerwca trwają próby do nowego spektaklu, którym Teatr im. Aleksandra Sewruka w Elblągu zainicjuje kolejny sezon. „Jednoręki ze Spokane”, którego premiera przewidziana jest na wrzesień, to błyskotliwa, znakomicie skonstruowana czarna komedia, która perfekcyjnie łączy parodię, groteskę, zaskakujące zwroty akcji z mistrzowskim opanowaniem dialogu. Przewrotna fabuła, trzymająca w napięciu akcja, mnóstwo humoru plus cztery popisowe role. A przy tym wszystkim młoda, energiczna, przebojowa i fantastycznie szalona reżyserka - Julia Pawłowska, która info.elblag.pl opowiedziała o swojej pracy nad spektaklem - jest gwarantem przepysznej przygody teatralnej, zarówno dla obsady aktorskiej jak i dla publiczności.


Sztuka „Jednoręki ze Spokane” jest określana mianem czarnej komedii. Czy to trudny gatunek do zaprezentowania i przemycenia emocji na scenie? W końcu dominantami tego gatunku są absurd, ironia, groteska, parodia czy surrealizm.

W ostatnich latach w Polsce autorzy czarnych komedii i makabresek, tacy jak Hanoch Levin czy właśnie Martin McDonagh – autor dramatu„Jednoręki ze Spokane” są bardzo często wystawiani. Widzowie chcą oglądać czarne komedie, dyrektorzy teatrów chcą takie dramaty realizować. Mam więc nadzieje, że także nasze przedstawienie spotka się z przychylną reakcją publiczności.

Spotkałam się z opiniami, że klimat „Jednorękiego ze Spokane” porównywalny jest do tego, który w swych filmach czy serialach zawiera David Lynch, a także nawiązuje do filmów braci Cohen, którzy w swych dziełach operują dużą dawką brutalnych emocji. Czy w realizacji, którą Pani przygotowuje możemy spodziewać się podobnych klimatów?

Owszem, autor nawiązuje do estetyki i motywów znanych z amerykańskich filmów. W tej realizacji, inspirację dla mnie stanowi raczej twórczość Roberta Rodriqueza i Quentina Tarantino niż Davida Lyncha. Brutalności istotnie jest sporo – padają strzały, a krew leje się wiadrami. Dramat McDonagha i nasz spektakl to będzie„historia śmieszna i potwornie przez to straszna” – cytując klasyka.

Jak będzie wyglądała scenografia w sztuce? Czy będzie klamrą spinającą jej klimat i fabułę?

Akcja spektaklu toczy się w jednym hotelowym pokoiku. Razem ze scenografką dążymy do tego, aby była to przestrzeń nawiązująca do obrazków znanych z amerykańskiej kinematografii – pokój w prowincjonalnym moteliku, a zarazem miejsce niejednoznaczne, niepokojące. Będziemy bawili się soczystymi, intensywnymi kolorami, będzie to pewnego rodzaju gra z estetyką kiczu. W tekście pojawiają się tez postaci znane z amerykańskiej popkultury, stereotypy, które wryły nam się w pamięć z kina – jest uciskany Afroamerykanin, psychopatyczny recepcjonista, piękna blondynka, która nie przypadkiem ma na imię Marylin… I oczywiście tytułowy Jednoręki.

W sztuce obserwujemy, że jednoręki Carmichael od 27 lat bezskutecznie, ale obsesyjnie i z niezwykłą zaciętością szuka swojej utraconej lewej dłoni. Czy to poszukiwanie to także swoista metafora?

Oczywiście. McDonagh bawiąc się tą formą czarnej makabreski również zadaje pytania dotyczące istoty człowieczeństwa. Carmichael całe swoje życie podporządkował obsesyjnym poszukiwaniom własnej ręki. Ten motyw rozumiem także jako metaforę – tytułowy bohater, tak jak każdy z nas, próbuje sobie odpowiedzieć na pytanie o to, czego nam od zawsze brakuje, a także jak próbujemy usprawiedliwiać nasze życie i codzienne decyzje i wybory.

Jak Pani uważa, co będzie najlepszym wabikiem tego spektaklu?

Fantastyczny tekst, soczyste postaci i dobre aktorstwo. Duża dawka humoru, jednak nie pozbawiona refleksji.

Dziękuję za rozmowę


Julia Pawłowska- reżyserka, absolwentka Wiedzy o Teatrze warszawskiej Akademii Teatralnej i Reżyserii Dramatu krakowskiej PWST.
Zwyciężczyni Konkursu Reżyserskiego zorganizowanego przez Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu. Podczas studiów była asystentem Mikołaja Grabowskiego, Bogdana Hussakowskiego i Marcina Jarnuszkiewicza.
Debiutowała "Miłością Fedry" Sarah Kane w warszawskim Teatrze Polonia. Pracuje zarówno w teatrze lalkowym, gdzie realizuje klasykę literatury dziecięcej ( m.in. "Alicję w krainie czarów" Carolla, "Piotrusia Pana" Barrie), jak i dramatycznym, reżyserując sztuki współczesne.