Ciekawi elblążanie – Maciej Zacharzewski

Jest niespełna trzydziestoletnim aktorem. Zadebiutował w 2000 roku w elbląskim teatrze w spektaklu „Przygody Tomka Sawyera”. Ma za sobą kilka epizodycznych ról w takich serialach jak: „Brzydula”, „M jak miłość”. Za niedługo zmierzy się z najważniejszą rolą w swoim życiu – zostanie bowiem tatą.

Antek Rokicki: - Czy od zawsze wiedział Pan, że zwiąże swoją przyszłość z teatrem? Czy rozwijał Pan swoje aktorskie zdolności już w Elblągu?

Maciej Zacharzewski: - Jak to w życiu bywa, jako młodzi ludzie garniemy się do wielu zadań, które nas pochłaniają. Ja od zawsze swój czas wolny poświęcałem piłce nożnej. Teraz jednak z uwagi na zajęcia związane z moją pracą traktuję grę raczej jako relaks. Jak wspomniałem, w życiu poznajemy wiele rożnych możliwości, a potem mierzymy się z nimi i albo coś nas wciągnie albo nie. Ja odkrywałem przed sobą talent aktorski w różnych prozaicznych sytuacjach życiowych. Jednakże momentem przełomowym, który sprawił, że na poważnie zacząłem myśleć o aktorstwie i postanowiłem zdawać do szkoły teatralnej, był udział w spektaklu. Były to „Przygody Tomka Sawyera” w przedstawieniu reżyserowanym przez J. Szurmieja w elbląskim teatrze. Była to niewielka rola, ale występując na scenie doświadczyłem nieprawdopodobnych emocji. Poznałem teatr od środka i ten świat mnie zafascynował. Wtedy wiedziałem już, że chcę zostać aktorem. Domy Kultury i konkursy recytatorskie omijałem szerokim łukiem (uśmiech).

- Wystąpił Pan w kilku znanych produkcjach takich jak: „M jak miłość”, „Szpilki na Giewoncie”, „Fala zbrodni”. Praca, nad którym serialem była wyjątkowo dla Pana ważna lub ciekawa?

- Trudno nazwać „praca nad serialem”, jeśli się w nich występuje epizodycznie (uśmiech). A tak na poważnie, to z wymienionych produkcji „Fala zbrodni” jest dla mnie ważna ze względu na mój debiut przed kamerą. Zetknięcie się z planem zdjęciowym i praca na nim była czymś wyjątkowym. Nie byłem przygotowany na to, że można np. zmieniać tekst wcześniej wyuczony albo sytuacje w scenie przed ujęciem. Zawodowy plan bardzo szybko weryfikuje predyspozycje zawodowe. Po wszystkich moich doświadczeniach związanych z pracą przy serialach wiem jednak, że chcę to robić i być po prostu coraz lepszym w tym, co robię.

- Występuje Pan gościnnie w Teatrze Powszechnym im. Jana Kochanowskiego w Radomiu. Czym dla Pana jest praca na deskach teatru? Czy lepiej czuje się Pan przed kamerą?

- Na wstępie sprostuję pytanie, otóż nie występuję gościnnie w teatrze w Radomiu. Pracowałam tam dwa lata, jako aktor etatowy. Zatem wiem, czym nie jest praca na deskach teatru. To nie miejsce pracy, do którego przychodzimy rano podbić kartę, a po popołudniu wychodzimy z pracy zapominając, co dziś w niej robiliśmy. Praca na scenie niesie ze sobą wielką tajemnicę, którą odkrywa się przez całe życie. Ja dopiero zacząłem ją odkrywać.  Zaczynam dopiero „rozglądać się na scenie”, ale z pewnością nie zamierzam szybko z niej zejść. Natomiast do pracy przed kamerą trzeba większej sprawności aktorskiej, tj. gotowości aktorskiej stojąc przed kamerą. Myślę, że dość szybko odnajduję drogę w plątaninie kabli, kamer, tyczek oświetlenia i wreszcie ekipy, a także nabieram doświadczenia jako aktor filmowy. Jest to dość stresujące i męczące zajęcie w odróżnieniu od bycia na scenie teatralnej, ale dające dużo satysfakcji. Może uda się kiedyś wystąpić w teatrze telewizji (uśmiech).

-Wiem, że Pana brat bliźniak jest również aktorem. Czy razem z nim zdawał Pan egzaminy wstępne do szkoły aktorskiej czy może każdy chciał iść swoją droga? Ukończył Pan, bowiem wrocławską uczelnię, a brat związał się z Krakowem... Mimo to, udało Wam się razem pracować, np. przy serialu „Brzydula”. Jak wspomina Pan to doświadczenie? Czy to, że on również zajmuje się aktorstwem, jakoś Pana inspiruje?

- Tak, zdawaliśmy wspólnie na uczelnie teatralne, ale niedane nam było wspólnie studiować. Na jednej scenie pierwszy raz spotkaliśmy się w teatrze STU w Krakowie w spektaklu „Kabaret Magiczny Arsena Lupina”. W pracy szybko okazało się, że nasze połączone temperamenty tworzą wybuchową mieszankę (uśmiech). Natomiast praca przy serialu „Brzydula” to było nowe doświadczenie. Będąc razem przed kamerą, wcielając się w rolę bliźniaków, będąc w rzeczywistości nimi - nie było to łatwe, ale bardzo zabawne (uśmiech). Oczywiście, że interesuję się tym, co robi mój brat. Cieszy mnie każdy jego sukces i jestem dumny z jego dotychczasowych osiągnięć. Myślę ze stale jesteśmy dla siebie inspiracją.

- Jakie są Pana plany zawodowe? Te najbliższe i nie tylko.

- Za chwilę zmierzę się z najważniejszą rolą w moim życiu. Zostanę ojcem (uśmiech). I to w tej chwili przeważająco determinuje moje najbliższe decyzje i co za tym idzie i plany zawodowe.

- Czy ma Pan jakieś inne zainteresowania? Jak spędza Pan czas wolny?

- Oczywiście, że mam. Mój czas wolny to kulinarny świat, w którym mogę przebywać od rana do wieczora gotując dla całej rodziny. To zajęcie relaksuje mnie i sprawia dużo przyjemności. W 2010 roku razem z bratem postanowiliśmy wesprzeć Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Zaproponowaliśmy przygotowanie kolacji sushi dla 6 osób. Udało się. W tym roku także ponowiliśmy akcję. Mam nadzieję, iż w tym roku także uda nam się w ten sposób wesprzeć tę wyjątkową inicjatywę.

- Jak wspomina Pan Elbląg?

- Jak miasto, w którym dojrzewałem i brałem lekcje przystosowania się do życia. Zdarzeń, które dość kolorowo mienią się w mojej pamięci (uśmiech). Dość enigmatycznie, ale tak właśnie jest…

- Czy ma Pan tutaj bliskich? Jeśli tak, to jak często odwiedza Pan rodzinne strony?

- Tak, oczywiście mam. Przede wszystkim Ojca, który mieszka w Pasłęku, a z którym widuję się tak często, jak to jest tylko możliwe. A w samym Elblągu dalszą rodzinę, z którą widuję się, niestety, bardzo rzadko. Pisząc o bliskich nie mogę jednak nie wspomnieć o cioci Marysi, która, odkąd pamiętam, służyła mnie i mojemu bratu pomocą, za co jestem jej bardzo wdzięczny. Na koniec naszej rozmowy chciałbym pozdrowić wszystkich moich znajomych z Elbląga i Pasłęka.

***
"Ciekawi elblążanie" to cykl artykułów na Info.elblag.pl
Co tydzień w niedzielę prezentujemy ciekawe osoby, które były lub są związane z naszym miastem.