„Bieg na sześć łap” – „dla zwierzaków to jest rozrywka, to odrobina normalności”

„Bieg na sześć łap”, który odbył się w sobotę (30.11) zgromadził rzeszę ludzi o wielkich sercach, którzy poświęcili słoneczne przedpołudnie na spacer ze spragnionymi ruchu czworonogami z elbląskiego schroniska.

Już z daleka słychać było podekscytowane szczekanie psów. Tym razem na spacer z elblążanami poszło ich aż 50. W sumie podczas  listopadowego „Biegu na 6 łap” wyprowadzonych zostało około 100 psów. Nie wszystkie kwalifikowały się do wyjścia poza teren z nieznającym ich opiekunem, dlatego pozostałe zwierzaki spacerowały z wolontariuszami.

- Przyszłam dzisiaj z córkami – mówi pani Iwona. – ale chociaż są już duże, to chyba będę sama  prowadzić psiaka, bo bardzo ciągnie. Ledwo mogę utrzymać go na smyczy. Widać, że bardzo potrzebuje bycia poza boksem i poza schroniskiem.

Podczas biegu większość psiaków charakteryzowała nie tylko wielkość, ale również duży temperament.  Posiadacze psów wiedzą jaką siłę prezentują nawet niewielkie czworonogi, które dłuższy czas pozostawały w domu. Wyjście na spacer to dla nich ogromna atrakcja, którą ekscytują się jak małe dzieci. Utrzymanie nawet własnego psa na smyczy bywa wówczas wyczynem. Dlatego tymczasowi opiekunowie musieli nie tylko uważać, żeby psy nie kontaktowały się z kolegami z innych boksów, ale również włożyć dużo siły w ich utrzymanie.

- Tak jest zawsze na początku „Biegu”. Potem psy się uspokajają. Im częściej wychodzą tym szybciej to następuje. Dlatego zachęcamy elblążan do spacerów z naszymi psami nie tylko podczas akcji „Bieg na 6 łap”. Od poniedziałku do soboty, czy nawet w niedzielę, można przyjechać całą rodziną, z dziećmi, wyprowadzić nasze psiaki, bo dla zwierzaków to jest rozrywka, to odrobina normalności. Bo w schronisku to mają życie w zamkniętych boksach. Widzą nas, cieszą na nasz widok, ale my nie jesteśmy w stanie zapewnić każdemu psu tyle uwagi ile potrzebują. A one potrzebują opieki, tego żeby je pogłaskać, spędzić z nimi czas.  Zachęcamy każdego, żeby przychodził do schroniska i nas wspierał, dawał zwierzętom tę miłość, której tak potrzebują.

- mówi Klementyna Jachimowicz z elbląskiego schroniska.

Jak ważny dla psów jest kontakt z człowiekiem i  ruch nikogo chyba  nie trzeba przekonywać. Schroniskowe psy potrzebują tego szczególnie. Całymi dniami zamknięte w boksach tęsknią za dłuższym kontaktem z ludźmi, za spacerami i nudzą się. Z nudów, zwłaszcza gdy jest zimno, podobnie jak człowiek, jedzą więcej i tyją.

- Mamy dowody na zdjęciach, że te psiaki, które trafiają do nas, na początku są szczupłe, albo chude, a po jakimś czasie po prostu tyją. Rzadko mamy karmę light, która jest droga i dajemy ją raczej psom, które wymagają jej ze względów zdrowotnych.

- stwierdza Klementyna Jachimowicz.

Ostatnio elbląskie schronisko otrzymało duży zapas karmy. Na jak długo on wystarczy?

- To zależy ile psów do nas trafi tej zimy. Trudno to przewidzieć. Na razie wydaje się, że starczy.  Chociaż jeżeli ktoś będzie chciał przywieźć jeszcze jakieś dary, to zawsze z chęcią to przyjmiemy. Liczyliśmy kiedyś ile karmy schodzi tygodniowo. Było to około 700 kg.  Większość psów przebywających teraz w schronisku, to duże psy, a takie jedzą więcej, dlatego karmy ciągle potrzebujemy.

- dodaje.

Aktualnie w elbląskim schronisku znajdują się głównie duże i starsze psy. Nie każdy docenia zalety adopcji dorosłego zwierzaka, większość poszukuje szczeniaków.

- Gdy ludzie biorą zwierzaka młodego, to muszą liczyć się z tym, że trzeba go wychować - przestrzega Klementyna Jachimowicz. - A młody pies, który ma na przykład pół roku, będzie niszczył w domu. Będzie gryzł kapcie, będzie gryzł kable czy meble. To jest normalne.  Zachęcamy do adopcji dorosłych psów, które emocjonalnie są już bardziej dojrzałe niż szczeniaki i wiedzą co wolno, a czego nie wolno. Przekazując dorosłego psa do adopcji jesteśmy też w stanie powiedzieć jaki on jest. Ze szczeniakami to się nie uda. Dopiero się okaże co z nich wyrośnie. Na szczęście ostatnio jest dużo adopcji. Na przykład psiak, który był 3 lata w schronisku, o imieniu Jerry, pojechał wczoraj do domu. Emocji było mnóstwo, bo to był mój podopieczny, więc niesamowicie to przeżyłam, ale bardzo się cieszę, że ma już swój dom.