Nagrody za teatralne role roku są przyznawane w Elblągu od 2001 roku. Początkowo były to nagrody pieniężne, ale po trzech latach laureaci zaczęli otrzymywać również statuetki "Aleksandra". Nawiązują one do postaci Aleksandra Sewruka. To z jego inicjatywy usamodzielniła się elbląska scena teatralna.
Najważniejszą dla aktorów statuetkę przyznają widzowie. W marcu na info.elblag.pl rozpocznie się głosowanie, za pośrednictwem którego elblążanie będą mogli typować najpopularniejszego aktora lub aktorkę. Aby ułatwić wybór, przedstawimy wszystkich aktorów naszego teatru, którzy brali udział w spektaklach podlegających ocenie.
Krzysztof Bartoszewicz - w roku 1982 zdał egzamin eksternistyczny, uzyskując prawo wykonywania zawodu aktor dramatu. Od sezonu 2005/2006 ponownie w zespole Teatru im. Aleksandra Sewruka w Elblągu. Pracował w Teatrze Dramatycznym w Gdyni i Teatrze im. Mickiewicza w Częstochowie. Znany jest m.in. z roli Policjanta w "Skrzypku na dachu" Josepha Steina, w reż. Artura Hofmana, Doktora Strawińskiego/ Nikołaja Iwanowicza w "Mistrzu i Małgorzacie" Michaiła Bułhakowa, w reż. Grigorija Lifanova czy Samsona/Piotra w spektaklu „Romeo i Julia” Williama Szekspira, w reż. Mirosława Siedlera.
Jak zaczęła się Pana przygoda z aktorstwem?
To było tak dawno, że już prawie tego nie pamiętam. W zasadzie zacząłem już w liceum od Teatru Wybrzeże. Tam przez jakiś czas byłem adeptem. Potem przeszedłem do Teatru Miejskiego, wtedy Dramatycznego w Gdyni. I tak to się dalej potoczyło.
Jak i kiedy trafił Pan do naszego miasta?
Pierwszy raz przyjechałem do Elbląga pod koniec lat 80-tych. Miałem gościnnie zagrać w spektaklu „Sen Nocy Letniej”. Jednak okazało się, że zostałem.
Jakie było Pana pierwsze wrażenie, kiedy przyjechał Pan do Elbląga?
To były lata 80-te. Była jeszcze komuna. Miasto od tamtego czasu zmieniło się nieprawdopodobnie. To tak, jakby porównać dwie różne epoki. Elbląg wtedy i dziś dzieli przepaść.
Która rola stanowiła dla Pana największe wyzwanie?
Było ich kilka. Bardzo ciekawą rolą była niewątpliwie w "Burzy" zagranej w Elblągu. Grałem Kalibana. Było też wiele innych. Pamiętam wspaniałą reżyserię Giovanna Castellanos „Na pełnym morzu”. Graliśmy ją na plaży, później w teatrze. Dużo tego było, jednak chyba taką graniczną rolą była zagrana w "Terrorystach" Ireneusza Iredyńskiego, w reżyserii Henryka Adameka. Zagrałem Siódemkę i wspominam tę rolę jako milowy krok.
W kogo chciałby się Pan wcielić, o jakiej roli Pan marzy?
To są te role, o których nie wiemy. Czekam na taką rolę, którą by mnie ktoś zaskoczył i dałby mi do zagrania rolę, o której nigdy bym nawet nie pomyślał.
Proszę dokończyć zdania mówiąc pierwsze, co Panu przyjdzie na myśl:
Jestem... kim jestem.
Marzę o... tym, co jeszcze się nie zdarzyło.
Autorytetem jest dla mnie... Papież.
Nie mam czasu na... bzdury.
Zawsze uśmiecham się, gdy... spotyka mnie coś złego.
Wzruszam się... gdy widzę małe dzieci.
W wolnych chwilach... robię to, co lubię najbardziej – piszę.
„Aleksander” jest dla mnie... no dla mnie!
Z Krzysztofem Bartoszewiczem rozmawiała
Jak najbardziej zasługuje Pan na Aleksandra, trzymam kciuki