Problem agresji wśród dzieci był, jest i będzie (opinia nadesłana)

Aby zredukować ww problem My dorośli, jako wzorce musielibyśmy jednocześnie mieć wpływ na środowisko (podwórko), które otacza dziecko,  rodzinę (dom) i kolegów (szkoła), co jest nierealne. Jedyne co możemy zrobić, to reagować na poziomie złości, frustracji, której konsekwencją jest agresja. I choć złość i gniew są normalną i zdrową reakcją na zagrożenie czy różnicę poglądów, jednak można nauczyć dziecko jak konstruknywnie rozwiązać problem.
 
Zbiorczym terminem na określenie emocji i zachowań konfliktu jest agresja. Nie trzeba być uczonym społecznym, aby zastanawiać się nad autodestrukcyjnym potencjałem naszego gatunku wyrażającym się w aspołecznych zachowaniach; przemocy, gwałtu, pobicia, kradzieży ect. Agresja to zachowanie, które jest umyślnym działaniem na szkodę czyjąś lub czyichś własności i którego nie da się społecznie usprawiedliwić, np. widząc młodzieńca kopiącego śmietnik widzimy „gówniarza, który demoluje czyjąś własność”, jednak nikt z nas się nie zastanawia nad tym, dlaczego tak się zachowuje, może przyczyną jest przemoc w domu, brak pieniędzy a może zawód miłosny, czy też brak umiejętności pozytywnego rozwiązania problemu.

Czynniki determinujące zachowania agresywne u dzieci i adolescentów, to przede wszystkim czynniki kulturowe; bieda, brak wykształcenia, niestabilność rodziny (osoby te najczęściej udawadniają swoją pozycję w grupie poprzez agresję słowną i fizyczną).

Wpływ  na zachowania agresywne mają również:
Hormony, zmiany fizjologicze, anatomiczne.
Płeć – chłopcy są bardziej agresywni fizycznie od dziewczynek, za to dziewczynki agresywne są w relacjach (manipulowanie, intryga).
Wiek – adolescenci, dzieci w wieku szkolnym.
Temperament, osobowość – czynniki dziedziczne.
Przemoc – w domu, na podwórku, na przerwie, w telewizji.
Stres – za dużo nauki, brak pomocy naukowych lub warunków w domu.

Dlaczego dziecko jest agresywne?

Dziecko jest agresywne werbalnie lub/i fizycznie, ponieważ nie wie jak się poprawnie bronić słowem - wzór wyciągnięty z domu;
Dziecko jest agresywne ponieważ, w domu też go tak traktują i musi się „wyładować” w szkole, na podwórku;
Dziecko jest agresywe, ponieważ jego ulubione gry i filmy mają takich bohaterów i ono też chcę takie być;
Dziecko jest agresywne, ponieważ jest niestabilne emocjonalnie i musi udowadniać  swoją pozycje wśród rówieśników, najważniejsza jest dla niego pozycja w grupie kolegów, ponieważ tam jest „kimś”, nawet kosztem reprymendy ze strony Dyrekcji w szkole, opiekuna czy rodziców;
Im bardziej dziecko jest agresywne (bojowe, pyskate), tym bardziej woła o pomoc!
Im bardziej dziecko jest ciche i zamknięte w sobie, tym bardziej woła o pomoc!

Rozmowa jest receptą, a nie kary, krytyka, złość!!!

DLA RODZICÓW

Widząc problem nie poprzestawaj na jednym pytaniu zwracając się do dziecka - „czy wszystko ok?”, ponieważ zawsze odpowiedź będzie: „tak, wszystko dobrze”.  Należy dyplomatycznie, delikatnie z empatią wyciągnąć od dziecka problem, z którym się zmaga, ono bardzo tego chce, ale się boi lub wsydzi;
Nie kryrtykuj, nie mów za dużo negatywnych uwag!

Zamiast wzmacniać złe zachowania krytyką, chwal częściej dobre!
Mówiąc o złym zachowaniu daj od razu alternatywne wyjście (jak należy się zachować).  Jesteś  jego wzorcem, a ono tego potrzebuje;
Nie mów, że dziecko jest głupie, tylko, że „głupio się zachowało”.
Działaj emocjami. np. Jest mi smutno, że tak zrobiłeś, porozmowiaj spokojnie, zaproponuj alternatywne wyjście, poczym daj dziecku 5  minut w ciszy samemu dla przemyślenia Twoich słów.

Weź pod uwagę kolegów dziecka, zainteresowania, dziewczynę itp..
Dziecko aby zwrócić uwagę rodzica na siebie jest w stanie;
stosować przemoc
pogorszyć się w nauce
zachorować! np anoreksja

KONKLUZJA

Dziecko musi wiedzieć, że może liczyć na rodziców (opiekunów) w każdej sytuacji i że, zawsze będą po jego stronie.

Jeżeli dziecko ma oparcie u rodzica (opiekuna), to z pewnością nie będzie prowokowało ani ulegało zachowaniom agresywnym.

Jeśli dziecko mówi „nie nawidzę cię” to nasza odpowiedź powinna brzmieć: „Jest mi przykro i smuto, że tak mówisz, bo ja cię bardzo kocham”

Jeżeli człowiek jest wartościowy wewnętrznie, to nie musi się afiszować i udowadniać innym dookoła jaki z niego bohater.

Dziecko agresywne, będzie „pyskatym cwaniakiem” najczęściej wtedy, kiedy będzie miało kibiców, samo raczej jest bezbronne.

Nigdy nie rozmawiaj z winowajcami w grupie, lepszy skutek będzie, jeśli każdy z osobna stanie przed  „sądem”.

Nigdy nie porównuj swojego dziecka z innymi dziećmi!

Lepiej nagradzać niż karać, wzmacniając dobre zachowanie!!!

W mózgu, na każdym etapie rozwoju dziecka, zachodzą niezwykle skompikowane procesy, czasami dziecko nie rozumie pewnych uwag, nie dlatego, że nie chce ale dlatego, że nie może, ponieważ nie ma jeszcze ukształtowanych pewnych struktur mózgu.

„Przemoc nie jest oznaką siły, lecz słabości”
Bł. Ks. Jerzy Popiełuszko

Psycholog, mgr Anna Dudzińska