Nagrody za teatralne role roku są przyznawane w Elblągu od 2001 roku. Początkowo były to nagrody pieniężne, ale po trzech latach laureaci zaczęli otrzymywać również statuetki "Aleksandra". Nawiązują one do postaci Aleksandra Sewruka. To z jego inicjatywy usamodzielniła się elbląska scena teatralna.
Najważniejszą dla aktorów statuetkę przyznają widzowie. W poniedziałek, 13 marca, na info.elblag.pl rozpocznie się głosowanie, za pośrednictwem którego elblążanie będą mogli typować najpopularniejszego aktora lub aktorkę. Aby ułatwić wybór, przedstawimy wszystkich aktorów naszego teatru, którzy brali udział w spektaklach podlegających ocenie.
Maria Semotiuk jest absolwentką Warszawskiej Szkoły Filmowej – wydział aktorski (2004-2006) oraz Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie – Wydział Aktorski (2006-2010). Od maja 2013 roku jest w zespole Teatru im. Aleksandra Sewruka w Elblągu. Współpracowała z Teatrem Studio w Warszawie, Teatrem Palladium w Warszawie, Teatrem Polskim w Warszawie i Teatrem Kwadrat w Warszawie. Znana jest m.in. z roli dziewczynki z zapałkami w spektaklu "Dziewczynka z zapałkami" w reż. Cezarego Żołyńskiego, Elizy w "Skąpcu" w reż. Konrada Szachnowskiego czy Tima w "Opowieści Wigilijnej" w reż. Czesława Sieńko.
Większość ludzi mimowolnie wierzy w przesądy i ma swoje rytuały. Czy ma Pani jakieś swoje szczególne zwyczaje przed wejściem na scenę?
Muszę się przeżegnać przed wyjściem na scenę, jak i przed każdą inną ważną rzeczą, więc to raczej odruch niż zwyczaj. Zawsze przydepnę scenariusz, jeśli spadnie. Pawich piór też się strzegę. Natomiast z dystansem podchodzę do pestek i gwizdania. Lubię odwracać rzeczy, które są śmiertelnie poważne. Kiedyś przesądy bardziej budowały klimat teatru, tutaj akurat tego nie odczuwam.
Czy odczuwa Pani stres związany z premierą sztuki? Jak sobie Pani z nim radzi?
Oczywiście, stres zwykle pojawia się. Dużo też zależy od roli, którą mam grać. Staram się zawsze skupić na tym, co mam do zrobienia. Nie nakręcać się, tylko postarać uspokoić oddech.
Teatr to aktorzy, aktorzy to role. Jaki jest Pani sposób na naukę swojego tekstu?
Wygodne łóżko i cisza. Uczę się partiami. Wyznaczam sobie jakąś część materiału i czytam. Czytam, powtarzam, sprawdzam, kontroluję. Mówię na głos, półgłosem czy nawet szeptem. Uczę się wieczorem. Wszystko lubię robić wieczorem.
Miała Pani jakoś wpadkę, śmieszną sytuację na scenie podczas spektaklu?
Miałam taką wpadkę, w spektaklu, który już zszedł z repertuaru. Grałam zastępstwo za koleżankę. W spektaklu "Książę i Żebrak"miałyśmy wielkie suknie na stelażach. Ja, jako Lady Edyta, miałam wejść na scenę z kulisy bocznej. Pech chciał, ze zahaczyłam się o worki. Wywaliłam się tak, że nogi zostały mi za kulisami, a korpus był na scenie obok kolegów. Myślałam, że oni mnie uduszą za to, że ich tak "zgotowałam". Jeśli zaczęłabym się śmiać, to koniec- kurtyna w dół. Jakimś cudem, powiedziałam tekst ze śmiertelną powagą leżąc na podłodze, po czym wstałam, otrzepałam się i graliśmy dalej.
Czy jest jakaś rola, której Pani by nie zagrała?
Pewnie jest, jednak nie uświadamiam sobie jaka ta rola musiałaby być. Może kiedyś stwierdzę widząc jakąś rolę, że nie zagram tego z jakiś powodów. Może takiej roli nie ma. Życie pokaże.
Grała Pani w wielu produkcjach telewizyjnych i filmowych, a także w wielu spektaklach. Co bardziej skrada Pani serce, kamera czy publiczność w teatrze?
Kiedyś powiedziałabym, że tylko teatr. Moje aktorstwo zaczęło się z miłości do teatru. Zapach, magia, deski teatralne, kurtyna towarzyszyły mi od dziecka. Teatr skradł moje serce. To jest coś co kochałam, kocham i kochać będę zawsze. Z kamerą oswajałam się sukcesywnie. W miarę czasu. Wiele jest rzeczy wspólnych, ale też wiele różnic i ciężko jest to porównywać. To tak jakby zapytać czy bardziej kocham mamę czy tatę.
Wspomniała Pani kiedyś, że jest Pani śpiochem. Jak wyglądałaby pidżama, która w pełni charakteryzowałaby Pani osobowość?
Sypiam prawie każdej nocy w czymś innym. W różnym czasie spałam w różnych rzeczach. Zwykle to były jasne rzeczy, dopóki nie dostałam koszulki od mojego ukochanego. Była czarna z wielką pacyfą. Mama mi wtedy powiedziała, że nie powinno spać w czarnych rzeczach. Zapadło mi to w pamięć i do tej pory czarnej koszuli do snu nie zakładam. Moja osobowość ma tyle różnych kolorów, że nie wiem, czy cokolwiek jest w stanie określić moją osobowość. Często zaskakuje samą siebie. Mam w sobie tą część przewidywalną i spontaniczną, że nie umiem się określić w jednym kolorze i fasonie pidżamy. Mogłaby być w każdym kolorze, oprócz czarnego i w każdy ze wzór świata. Może jakaś czerwona szlafmyca krasnoludka.
Z Marią Semotiuk
rozmawiały
Kamila Jabłonowska i Oliwia Junik
