Tomasz Muszyński: Dla córki chciałbym być lepszym człowiekiem, aktorem

Na swoim koncie ma już nagrodę Aleksandra za rolę Chłopaka w "Celebracjach" Krzysztofa Bizio, ale wiele wskazuje, że w tym roku na Jego konto powędruje kolejna statuetka. Przez kolegów z Teatru wskazywany jest jako główny pretendent do Aleksandra 2009 w kategorii Rola Męska. W info.elblag.pl prowadzi w plebiscycie na Najpopularniejszego Aktora. Z Tomaszem Muszyńskim rozmawiamy o roli Adolfa Hitlera, a także  o byciu aktorem i tatą.

Koledzy wskazują na Pana jako faworyta do Aleksandra 2009 w kategorii Rola Męska. Czy słusznie?

To miłe, że koledzy doceniają moją pracę. Rola Adolfa Hitlera w "Mein Kampf" to nie tylko moja zasługa, ale także reżysera oraz całej ekipy. Dzięki wspaniałej atmosferze panującej podczas prób, wspólnie stworzyliśmy to zjawisko, jakim jest "Mein Kampf". A jakie będą tego efekty, przekonamy się podczas zbliżającej się gali z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru.

Dlaczego tak dobrze Wam się pracowało? Czy tajemnica tkwiła w temacie...?

W "Mein Kampf" jest zgrana ekipa - dlatego dobrze się pracowało. Było tyle chęci, skupienia i wspólnej mobilizacji, że w bardzo krótkim czasie postawiliśmy szkielet spektaklu i zaczęliśmy go powoli wypełniać. Reżyser był pewny tego, co chce. Miał już wszystko przemyślane i wskazywał nam, w którym kierunku ma rozwijać się dana postać. Uważam, że ciekawy jest zarówno tekst "Mein Kampf" jak i sam sposób pokazania tego wszystkiego. Cennym doświadczeniem była praca nad uwiarygodnieniem postaci oraz wydarzeń, w które zostały wplątane. To było bardzo twórcze i rozwijające.

Czy przygotowując się do roli Adolfa Hitlera oglądał Pan filmy, czytał książki na Jego temat?

Na początku obawiałem się wcielenia w Adolfa Hitlera. To jest postać historyczna, więc trzeba być podobnym do niego, chociażby fizycznie albo pod względem gestykulacji i sposobu mówienia. Próbowałem się zbliżyć do tej postaci, nadać jej tej charakterystyczności. Jednakże, w tym spektaklu nie chodził o to, żeby pokazać stricte Adolfa Hitlera, lecz człowieka z problemami. Szkielet opiera się na charakterze człowieka, za to wąsik i grzywka zaczesana na lewą stronę stanowią jedynie uzupełnienie. Ta postać rozwija się przez całą sztukę w geście. Tworząc postać pomagałem sobie oglądając filmy dokumentalne i czytając publikacje na temat Fuhrera.

Czy kreowanie postaci negatywnych jest łatwiejsze?

Mamy grać tak jak w westernach, gdzie dobry kowboj był ubrany na biało, a zły na czarno? Nie, ja wolę tak jak jest obecnie. Nie rozdzielam postaci na negatywne i pozytywne. Uważam, że nikt nie jest do końca ani dobry, ani zły. Poza tym wydaje mi się, że graną postać powinno się lubić. Postać trzeba obronić, nawet jeżeli w całym scenariuszu jest negatywna.

Czy zawód aktora jest atrakcyjny?

Dla mnie tak, bo robię to, co lubię. W każdej postaci odkrywam się na nowo. Niejako rodzę się w postaci i w niej dojrzewam… aż do takiego poziomu, żeby zaprezentować ją na scenie. Najważniejsze jest to, aby być dla widza prawdziwym. Myślę, że atrakcyjność tego zawodu polega na samym tworzeniu i graniu.

Czy można powiedzieć, że tworzenie postaci i granie to katharsis dla aktora?

Dla mnie granie jest jak surfowanie - wyjście na scenę to jest moment, gdy surfer już stoi na desce i jest na fali. Doświadczenie i adrenalina pozwalają się na niej utrzymać.

Czy granie jest oczyszczeniem? Myślę, że w pewnym sensie, można też tak powiedzieć. Wcielając się w postać, nie jestem Tomaszem Muszyńskim tylko Adolfem Hitlerem, Pukiem ze "Snu nocy letniej" albo Dickiem z "Tajemniczego Ogrodu". W momencie, gdy przechodzę przez kulisy na scenę już jestem tą postacią i jestem nią do końca dopóki nie opadnie kurtyna.

Gdyby dostał Pan propozycję zagrania w serialu, za duże pieniądze, skorzystałby Pan?

Urodziła mi się córka, jestem młodym ojcem, staram się zapewnić byt mojej rodzinie, a do tego mamy kryzys. Ceny w sklepach rosną w górę jak oszalałe. Trzeba próbować na różne sposoby, żeby przetrwać. Więc gdyby nie kolidowało to z zajęciami w teatrze, to zdecydowałbym się.

Kiedyś miałem parcie na karierę i obecność w telewizji. Teraz inaczej na to patrzę. Angaż nie zależy od tego czy się ma umiejętności, tylko od tego, kogo się zna. Poza tym praca przed kamerą różni się od pracy na scenie. W teatrze jest pewien proces tworzenia, powstaje „coś” – niczym motyl z kokonu. A telewizja? Telewizja jest dla mas.

Co zmieniło w Panu ojcostwo?

Moja córka Maja jest jak dynamit. Ma niespełna roczek, już zaczyna mówić, chodzić, wszystko ściągać ze stołu, otwierać szuflady i wyrzucać to, co w nich znajdzie. Maja jest dla mnie odskocznią od rzeczywistości, od tego, co smutne i złe. Daje mi kolory i mnóstwo szczęścia. Nawet jak wracam do domu zmęczony i rozdrażniony to widok mojego, śmiejącego się dziecka sprawia, że wszystkie wielkie problemy stają się błahe. Jest to mój „mały akumulatorek”, dzięki któremu ładuję baterie. To właśnie dzięki niej mam inny stosunek do życia, chcę być lepszym człowiekiem i aktorem. Chciałbym, aby była ze mnie dumna. Czy ojcostwo mnie zmieniło? Na to pytanie mogą odpowiedzieć jedynie ci, którzy znają mnie od lat.