Jolanta Tadla: Śpiew jest dla mnie naturalną formą wyrażania siebie

- Wiem, że kiedy moi przyjaciele powiedzą, że jest dobrze, to znaczy, że jest dobrze, a jak powiedzą, że jest źle, to rzeczywiście powinnam się nad czymś zastanowić - przyznaje Jolanta Tadla, elbląska aktorka nominowana do Aleksandra 2009. Nam opowiada o wpadkach na scenie, "czarnych dziurach"  oraz o fascynacji przyrodą .

Jest Pani doświadczoną aktorką, która ma na swoim koncie kilkadziesiąt ról. Czy jest rola, w którą chciałaby się Pani jeszcze wcielić?

Wiele jest takich ról. To zależy od tego jaki profil ma Teatr, w którym gram. Jakie są założenia, kto ma być odbiorcą. Jak Pani widzi w repertuarze mamy i klasykę i komedie współczesnie. Obecnie gramy bardzo ciekawy, aczkolwiek trudny dla nas spektakl "Szalone nożyczki", który jest interaktywny z publicznością. Nie wiadomo co się wydarzy. Takie doświadczenia są wyzwaniem dla aktora. Fajnie jest grać to przedstawienie, ponieważ każde jest inne. My nie wiemy jaki widz przyjdzie, jakie pytania zada. Widz w pewnym momencie jest zaskoczony tym, że bierze udział w spektaklu, że jest śledczym, że może zadawać pytania, a wreszcie wskazać kto zabił. Myślę, że to jest ciekawa propozycja dla widza.

Na scenie oprócz zdolności aktorskich, często prezentuje Pani swój talent wokalny. Która z tych umiejętności jest Pani bliższa?

Śpiew jest dla mnie naturalną formą wyrażania siebie. Każda piosenka to właściwie taki mini dramat. Pewną historię można opowiedzieć od początku do końca. Duży wpływ  na to ma fakt, że skończyłam Studio Wokalno-Aktorskie przy Teatrze Muzycznym w Gdyni im. Danuty Baduszkowej i to, że Bóg obdarzył mnie takim głosem.

Czy doświadczonemu aktorowi zdarzają się wpadki na scenie?

Każdemu się zdarzają. Na przykład dzisiaj, podczas przedstawienia "Bajki Samograjki" spadł mi kapelusz z głowy. Nigdy mi się to nie zdarzyło. Peruka i kapelusz były nałożone tak jak zawsze, a jednak spadł. Musiałam szybciutko w locie go złapać, założyć i dalej grać.

Każdy też ma tzw."czarne dziury". Grając, któryś z kolei spektakl w pewnym momencie czuje się całkowitą pustkę, tak jakby było się w jakimś innym wymiarze. I wtedy, jeżeli się nie przypomni tekst, to się improwizuje.

Czym zajmuje się Pani w wolnym czasie?

Bardzo lubię czytać. Od jakiegoś czasu szczególną przyjemność sprawia mi czytanie książek historycznych. Są bardzo ciekawe biografie, na przykład carycy Katarzyny II. Ta postać zafascynowała mnie,
gdy zaczęłam po kolei czytać kilka jej biografii. To była kobieta, która rzeczywiście mogła góry przenosić i zmiażdżyć w jednej sekundzie nie byle jaką osobowość.

Poza tym bardzo lubię przyrodę. A wśród tej przyrody ptaki i ich obyczaje. Lubię wychodzić w teren i obserwować ptaki. Na balkonie też mam swoje ptaszki, które dokarmiam.

A ponadto zbieram żaby i ślimaki. Mam kilkadziesiąt żab różnej wielkości, od malusich do dużych.Największa żaba to doniczka. Z różnych materiałów, drewniane, alabastrowe, zrobione na szydełku...Na mojej działce żaby i ślimaki znajdują się pod ścisłą ochroną. U mnie wszytskie ślimaczki mają na imię Maćki, a żaby Monisie.

Jest takie powiedzienie: Pokaż mi swoich przyjaciół, a powiem Ci kim jesteś. Jacy są Pani przyjaciele?

Na pewno są dobrzy i ufni. Nie mogę powiedzieć, że mam wielu przyjaciół, ale na tych, których mam w każdej chwili mogę liczyć. Są szczerzy, ciepliwi. Wiem, że kiedy oni powiedzą, że jest dobrze, to znaczy, że jest dobrze, a jak powiedzą, że jest źle, to rzeczywiście powinnam się nad czymś zastanowić.

Gdyby do Pani należała decyzja, komu przyznać nagrodę  Aleksandra 2009 w kategoriach: Rola Kobieca i Rola Męska, kto by tę nagrodę otrzymał?

W ogóle się nad tym nie zastanawiałam. Ale na Aleksandra 2009 w ktegori Rola Męska na pewno zasługuje Tomek Muszyński za rolę Hitlera w "Mein Kampf".