„Dlaczego nie mogę mówić do ciebie, „mamo”?

- Pewnego dnia czegoś szukał w komodzie. Szybko otwierał jedną szufladę za drugą. Nagle słyszę płacz. Przytrzasnął sobie palec i zaczął płakać, bo poczuł ból. To była jedna z najszczęśliwszych chwil. Bardzo długo czekałam na ten moment. On czuje ból! W końcu się udało! Krzyczałam w duchu -  opowiada Danuta Łanik i dodaje – ile wysiłku mnie to kosztowało mogą zrozumieć tylko rodzice zastępczy.

Danuta Łanik jest członkiem Stowarzyszenia Zastępczego Rodzicielstwa od lat 9. Przez ten okres czasu opiekowała się 24 dziećmi. Jest uczestnikiem konferencji, kursów, spotkań, które organizuje Stowarzyszenie oraz inicjatorem takich przedsięwzięć jak:„W Kukiełkowej Krainie”, „Święto bałwana” i wielu innych. Jest także pomysłodawcą strony www.pomocdzieciom.org. Ale przede wszystkim – tworzy rodzinę zastępczą.

Właśnie do takich rodzin jak Danuty Łanik, trafiają dzieciaki, zanim uda się znaleźć dla nich rodziców adopcyjnych. Do rodzin zastępczych trafiają dzieci nieufne, czasem agresywne. Z różnymi problemami. Nie mają motywacji by cokolwiek robić. Bo nie potrafią, bo nikt im wcześniej nie pokazał, że można inaczej. A rolą rodziców zastępczych jest sprawić, żeby dziecko zechciało. Żeby poczuło się bezpieczne, żeby zaufało i żeby się otworzyło.

- Przykładowo, trafiają do nas dzieci, które były bite – opowiada Danuta Łanik – One w ogóle nie czują bólu. Można je szczypać, mogą się oparzyć, cokolwiek…a one nic nie czują. I wie, Pani ile trzeba czasu, wysiłku, żeby się to zmieniło? Ile przytulania, głaskania, rozmów? Po to, żeby dziecko poczuło ból.

Gdy dziecko się już otworzy, praca rodzica zastępczego się nie kończy. Trzeba być przygotowanym na trudne pytania.

- Czy mogę mówić do ciebie, „mamo”? – spytał Danutę jeden z podopiecznych.
- Nie, bo ja jestem twoją ciocią, a nie mamą – wytłumaczyła.
- A dlaczego?

Rodzin zastępczych wciąż jest za mało

- Gdy dziecko jest już zadbane i wychuchane, trafia do rodziny adopcyjnej – opowiada Danuta Łanik. Lecz droga z rodziny zastępczej do rodziny adopcyjnej bywa ciężka i kręta. Dziecko to nie jest komputer, w którym wystarczy zainstalować odpowiednie programy by działało bez zarzutu. Dziecko, które trafia do rodziny zastępczej to człowiek, który widział więcej niż niejeden dorosły.

Czasem jest im ciężko, dlatego w 2000 roku rodzice podjęli decyzję o założeniu Stowarzyszenia Rodzicielstwa Zastępczego. Zadaniem Stowarzyszenia jest nie tylko prowadzenie OAO , ale przede wszystkim wspieranie rodzicielstwa zastępczego oraz pozyskiwanie nowych rodzin zastępczych. W Domach Dziecka wciąż czekają na rodziców dzieci, których niestety jest dużo za dużo.

Działają jako organizacja pozarządowa realizując swoimi zasobami politykę społeczną miasta. Otrzymaliśmy wyróżnienie w konkursie im. Aleksandry Gabrysiak za najlepszą inicjatywę organizacji pozarządowej za Klub Dzieci Aktywnych. Obecnie są zaangażowani w powstanie Klubu Rodziców Zastępczych.

Tylko pracownicy Ośrodka Adopcyjnego mają etaty. Pozostałe osoby angażujące się w pracę Stowarzyszenia robią to charytatywnie, a jeżeli mają płacone to jedynie z projektów.

Takich ludzi jak Danuta Łanik jest więcej w Elblągu. Na przykład, Bożena Zwierzyńska, niegdyś pedagog OAO i organizator nowego Oddziału Stowarzyszenia. Albo, Elżbieta Szałkiewicz – przewodnicząca Stowarzyszenia, która jest potrójną matką: biologiczną, adopcyjną oraz  zastępczą. Pracuje jako matematyczka w elbląskim liceum. Klub Wolontariatu z jej szkoły pomaga rodzinom zastępczym.

Dobra rodzina to świadoma rodzina

Członkowie Stowarzyszenia- rodziny zastępcze muszą zdobywać wiedzę, bo tylko świadomy rodzic może dobrze spełniać swoje obowiązki, bo to nie jest to samo co wychowywanie dzieci biologicznych.

- Przychodzą do nas dzieci porzucone, w traumie – tłumaczy Danuta Łanik - Jak trzeba im pomagać to wiedza, którą zdobywamy na organizowanych przez Stowarzyszenie kursach o ADHD, integracji sensorycznej, komunikacji, asertywności jest nam niezbędna.

Ta praca daje efekty

Dzięki rodzinom zastępczym, dzieciaki mają większą szansę na trafienie do rodziny adopcyjnej. Efekty żmudnej pracy rodziców zastępczych widzą ci, którzy mają z nimi kontakt na co dzień: nauczyciele, lekarze. Dzieci, chociaż mogą nie rozumieć wszystkiego, pamiętają i nie raz dają oznaki wdzięczności.

- Proszę spojrzeć na ten rysunek – mówi Danuta Łanik – To list od jednego z moich podopiecznych, który jakiś czas temu trafił do rodziny zastępczej. Zobaczy Pani co na nim się znajduje: kwiaty, słońce i te żywe kolory. Widać, że jest szczęśliwy!